Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και η μανική του προσήλωση στον αγώνα των λαών ενάντια στην απολυταρχία δίνουν αφορμή να ξεδιπλωθούν πέντε χρόνια πολέμου και ονείρων, από τον ξεσηκωμό της Μακεδονίας ως τα βουνά του Ασπροπόταμου, της Ρούμελης κι από κει στο έγκλειστο Μεσολόγγι.

Η "Αηδονόπιτα" είναι ένα μυθιστόρημα μιας μεγάλης περιπέτειας, που στις σελίδες του συναντάμε τον Νικόλαο Παπάφη, τον Κασομούλη, οπλαρχηγούς της Ρούμελης και του Ολύμπου, τον Μπάιρον, ακόμα και τον Ανώνυμο, τον συγγραφέα της "Ελληνικής Νομαρχίας".

Είναι ένα βιβλίο στραμμένο στον αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία και αυτοδιάθεση, μα πιο πολύ στο ζεστό κουκούλι του έρωτα, που είναι ο δρόμος και ο βατήρας της άλλης ελευθερίας, της υπαρκτικής. Όλα αυτά συμβαίνουν στις ατραπούς μεγάλων ταξιδιών, καθώς η ανθρώπινη μοίρα, δεμένη πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι, χαρτογραφεί με το βλέμμα της τα έσχατα του ωκεανού.

"Εύχομαι να βρεις στο δρόμο σου αηδόνια". 
Με αυτά τα λόγια η Λαζαρίνα αποχαιρετά αρχικά τον Γκαμπριέλ, με μια αίσθηση πίκρας και γοητείας έμεινα και εγώ, από την ανάγνωση αυτού του πραγματικά υπέροχου βιβλίου.
Ο συγγραφέας με είχε εντυπωσιάσει από το πρώτο βιβλίο του που διάβασα, τα "Ανεμώλια". Και αυτή τη φορά, η γραφή του περίεργη, μελωδική και εύηχη, μου κράτησε συντροφιά τρεις υπέροχες μέρες, καθώς με τριγύριζε στο κλίμα της επανάστασης του ΄21, μέσα από γεγονότα θυσίας, αυταπάρνησης, υπέρβασης και ανθρώπινου μεγαλείου. 
Ξένοι και Έλληνες, άνθρωποι και ανθρωπάκια, βάρβαροι και ανθρωπιστές παρατάσσονται στα μάτια μου και με προκαλούν να κάνω και εγώ το δικό μου ταξίδι στην ιστορία. 
Ο Ζουργός έχει την ικανότητα να δομεί την ιστορία του με γλώσσα ιδιότυπη, με τρομακτικά ζωντανές εικόνες, που διεγείρουν τη φαντασία του αναγνώστη, μα παράλληλα τον κάνουν να αισθάνεται οτι βρίσκεται μέσα στην πλοκή, αφουγκράζεται τις σκέψεις των ηρώων και πορεύεται μαζί τους. 
Ο ήρωας, Άγγλος φιλέλληνας Γκαμπριέλ, μαζί με το προσωπικό του ημερολόγιο, μαζί με τις λέξεις, οι οποίες τον κρατούν ζωντανό στη λαίλαπα της μάχης και του τρόμου, απευθύνεται έμμεσα στον αναγνώστη, του επιτρέπει να τον συντροφεύει στις ήττες και τις επιτυχίες του. 
Ο τόνος χαμηλόφωνος, εξομολογητικός και υποβλητικός, δημιουργεί την αίσθηση της ανυπομονησίας, της περιέργειας, η σκηνή της εξόδου του Μεσολογγίου, απλά συγκλονιστική. 
Η αίσθηση της επικείμενης μάχης... 
"θέλω να με τριγυρίσεις απόψε" λέει η Λαζαρίνα στον Γκαμπριέλ, μέσα στα χαλάσματα της πόλης, μέσα σε συνθήκες πείνας, υποσιτισμού, όταν η ελπίδα έχει πια χαθεί για τους κατοίκους, όταν έξω από την πόλη, οι βάρβαροι περιμένουν την τελευταία ανάσα των πολιορκημένων... 
εκείνος πιάνει το χέρι της και περπατούν μαζί...
Στο τέλος εχθροί και φίλοι γίνονται ένα, δεν ξεχωρίζουν στην πορεία της ιστορίας, ο καθένας ακολουθεί το δρόμο της μοίρας που του αναλογεί... μια μοίρα μπολιασμένη από τις ίδιες ρίζες της αρχής και του τέλους, μα προορισμένη να χαράξει το δικό της δρόμο στην ανθρώπινη ιστορία, προσπαθώντας, αν τα καταφέρει, να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος.
Ένα ιστορικό αφενός μυθιστόρημα, το οποίο καταφέρνει να "μιλήσει" στην ψυχή του αναγνώστη, καθώς ο πυρήνας του βρίσκεται στη δύναμη που κινεί τον κόσμο: τα όνειρα του ανθρώπου και η προσπάθεια του να τα πραγματοποιήσει, ανεξάρτητα από το τίμημα που θα χρειαστεί να πληρώσει...