1963. Νέα Ορλεάνη. Η χρονιά που δολοφονείται ο Κένεντι. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προκαλεί την κοινωνία με το «Έχω ένα όνειρο». Οι Μπίτλς κυκλοφορούν το «Please, please me». Τότε που ακόμα το χρώμα της επιδερμίδας καθορίζει την ταυτότητα και το μέλλον σου.

Ζόλα: Φιλόδοξη. Αποφασισμένη. Σατανική. Μαύρη.
Τραγουδάει τα μπλουζ. Ονειρεύεται να γίνει η επόμενη Έττα Τζέιμς. 

Τζέικομπ: Κυνικός.
Νίκολας: Καλόβολος.
Άλεξ: Εκκεντρικός.
Πίτερ: Γόης.
Μαρκ: Λογικός.
Λευκοί. Συναντήθηκαν στο οικοτροφείο, όπου έστελναν τα πλουσιόπαιδα. Τους ένωσαν παιδιάστικες φάρσες. Τους έδεσε ένα ανομολόγητο μυστικό.

Η Ζόλα ξέρει το μυστικό. Ο Μαρκ κρέμεται από το μικρό της δαχτυλάκι. 

Μια ιστορία έρωτα και παράνοιας γεμάτη τζαζ, κρυφά μυστικά, βουντού και θάνατο. Μια ιστορία εκδίκησης.

     Θα ξεκινήσω με τη γραφή... στρωτός, καθαρός λόγος, υποβλητικός όσο χρειάζεται και ανάλαφρος ίσα για να "γλυκάνει" την πλοκή.            
     Πέντε φίλοι και στη μέση μια γυναίκα..οι καταστάσεις σκληρές, σημαδεύουν τη ζωή όλων και το νήμα μπερδεύεται..
η ατμόσφαιρα, άκρως σκοτεινή, γοητευτική μα και ερωτική, τυλίγει τους ήρωες σε ένα γαιτανάκι αγάπης, μίσους και εκδίκησης.                Ασυναίσθητα, ο αναγνώστης βυθίζεται στη ψυχή των ηρώων, αναρωτιέται για τις επιλογές και τα θέλω τους και ζητά επειγόντως τη συνέχεια. 
  Οι εναλλαγές στο χρόνο, εμπλουτίζουν την πλοκή, η οποία ολοκληρώνεται σταδιακά, εντείνοντας την αγωνία, μέσα από ανατροπές και σοκαριστικές αποκαλύψεις. 
   Το τέλος, σαν ένα μεγαλειώδες φινάλε, αφήνει μια μελαγχολική πικρία καθώς αντιλαμβάνεσαι πως πραγματικά είχες αγαπήσει έναν προς έναν τους πρωταγωνιστές.
  Υπέροχο!