Προσφυγικά Σαλονίκης· την ορφάνια του μικρού Θεμιστοκλή απαλύνουν ξένα, ευλογημένα χέρια, όμως αγκάθι απομένει μέσα του η άγνωστη καταγωγή του. Εμφύλιος, Σκρα· τα μελλούμενα απ’ τα χείλη μιας γυναίκας τον οδηγούν στην  Τήνο, στον μεγάλο έρωτα και στον μεγάλο πόνο.

Ο Θεμιστοκλής, με τον νεογέννητο γιο του, Άλκη, ψάχνει τρόπο και τόπο να στεγάσει τη δυστυχία τους. Θα τους υποδεχτεί η ταραγμένη Αθήνα του ’50 κι αργότερα μια παράξενη επαρχιακή κωμόπολη, η Επίκληρος. Από το σπίτι της φιλόξενης Μικρασιάτισσας Λένας θα βρεθούν σ’ εκείνο της μελαγχολικής Ελένης, και από την άδολη προσφορά θα οδηγηθούν στον τόπο όπου ένας ιδιότυπος ρατσισμός θα τους πληγώσει, δημιουργώντας δυνατές φιλίες και αβυσσαλέα  μίση.

Καθώς τα χρόνια κυλούν, ο Θεμιστοκλής και ο συγκλονιστικός Άλκης, η Ελένη, η Ερατώ και η Θάλεια θα βρεθούν μπλεγμένοι στο γαϊτανάκι του πόνου, του έρωτα και του μίσους, και θα βιώσουν τα όρια της προσφοράς και της θυσίας.

Άνθρωποι χτυπημένοι από τη μοίρα και τη ζωή αφήνουν τ’ αχνάρια τους σε μια Ελλάδα που πληγώνεται και πληγώνει, αναζητώντας ταυτότητα και ευτυχία.

Είχα διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία της Θεοδωρίδου κ πραγματικά ενθουσιάστηκα. Διαβάζοντας την περίληψη του νέου της βιβλίου, ενδόμυχα κατάλαβα πως θα ήταν πολύ ενδιαφέρον.

Η ανάγνωση ήταν μια απόλαυση... 

Η συγγραφέας, παράλληλα με την πλοκή της ιστορίας, μεταφέρει τον αναγνώστη στους διαδρόμους της ιστορίας της Ελλάδος, απλά και άμεσα, χωρίς εντυπωσιασμούς κ περιττές λεπτομέρειες. Μου αρέσει το γεγονός πως ο χαρακτήρας του κάθε ήρωα, αλληλοεπιδρά κ στην ουσία αποτελεί "γέννημα" της εποχής του. Το ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον διαμορφώνει τα "χνάρια" πάνω στα οποία περπατά κ χαράζει τη ζωή του. 

Όπως κ η ίδια η ζωή του καθενός μας, που απλά,  καθώς κυνηγούμε καθημερινά το χρόνο με την ψευδαίσθηση πως θα τα προλάβουμε όλα, υφαίνεται κ διαμορφώνεται από τα όσα διαδραματίζονται, πέρα κ έξω από εμάς.

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα της καταγωγής που θίγεται στο βιβλίο. Δεν το κρύβω πως υπέκυψα στον πειρασμό κ μελέτησα το ... δεύτερο δακτυλο του ποδιού μου!!! :-) 

Άραγε πόση σημασία έχουν οι ρίζες, οι πρόγονοί μας; Τους νιώθουμε αμυδρά μέσα μας να μας κατευθύνουν ή αποτελούν μια επινόηση του καθενός από εμάς στην προσπάθεια να αυτοπροσδιοριστούμε;

Έτσι κ ο ήρωας του βιβλίου-προσωπικα αγαπημένος-ψάχνει να βρει τις ρίζες του. Να νοιώσει, όπως ο πατέρας του, πως ανήκει κάπου, πως έχει ριζώσει, χωρίς να αμφισβητείται από κανέναν. Παράλληλα με δύναμη ψυχής κ απίστευτη θέληση καθορίζει και χαράζει τη ζωή του, ακόμα κ αν όλοι είναι εναντίον του.

Τελικά το καλό μυθιστόρημα, ξεχωρίζει τόσο από την ικανότητα του να ταξιδεύει τον αναγνώστη, όσο και από τη δύναμη που έχει να ενημερώνει, να μαθαίνει κ να προκαλεί περαιτέρω προβληματισμό. Το παρόν βιβλίο της Θεοδωρίδου φέρνει σε πέρας και τους δύο στόχους, γι αυτό κ πρέπει να κατέχει ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη του καθενός.