Έτσι απλά, τον πέταξαν στο ίδρυμα νεογέννητο μωρό κι ύστερα τον πήγαν πίσω στη φυσική του οικογένεια δυο χρονών παιδάκι. Έτσι απλά, τον έφεραν στην Αθήνα στα τέσσερά του κι ύστερα τον έδωσαν σε ανάδοχη οικογένεια στα δέκα του. Έτσι απλά, τώρα τον φέρνουν πάλι πίσω στο ίδρυμα, δώδεκα χρονών παιδί. Πόσο απλό ακούγεται, μα την αλήθεια! Με τη διαφορά ότι δε μιλάμε για βαλίτσα, αλλά για έναν άνθρωπο, για ένα αθώο παιδί. Η αληθινή ιστορία του Στέλιου και της μοναδικής μητέρας που γνώρισε ποτέ.

Ήταν δέκα ετών η Αλέκα όταν ανακάλυψε την καρτέλα της στην παιδόπολη Καβάλας. Επίθετο δίπλα στο όνομά της δεν υπήρχε. Υπήρχε όμως η λέξη «νόθο» να χαρακτηρίζει την ίδια, και η άγνωστη λέξη «ιερόδουλος» για τη μητέρα της. Εκείνη έχει αφήσει την Αλέκα, έξι χρόνων παιδί, στην παιδόπολη, χωρίς να δώσει ξανά σημεία ζωής, παρά πολλά χρόνια αργότερα. Η Αλέκα πέρασε όλη της τη ζωή παλεύοντας ν’αποδείξει ότι από αγκάθι βγαίνει ρόδο. Όσο κι αν την πλήγωσαν, όσο κι αν την απέρριψαν, εκείνη είχε πάντα μια χρυσή καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Ο πατέρας που δε γνώρισε ζούσε πάντα μέσα στην ψυχή της, μαζί με τη λαχτάρα της κάποτε να τον συναντήσει.

Ένας αέναος αγώνας επιβίωσης, με συνταρακτικές αλήθειες ζωής στα χρόνια μιας πληγωμένης Ελλάδας. Η Αλέκα, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, μέσα σε φτώχεια, μοναξιά, εγκατάλειψη και κάθε είδους δυσκολίες, θα παλέψει να επιβιώσει και να πραγματοποιήσει όλα της τα όνειρα· ανάμεσα σε αυτά, να ξαναβρεί τον πατέρα της.

Όλοι όσοι τη γνώρισαν την ίδια κουβέντα είχαν να πουν γι’ αυτήν: η Αλέκα δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ήταν ένας άγγελος που έπεσε στη Γη κατά λάθος, μια γυναίκα που ήξερε μόνο να αγαπάει…

Όλοι μου μιλούσαν για ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. 

Τους καθήλωσε, τους συγκίνησε, τους ταξίδεψε σε μέρη και σε βάθη μακρινά, αυτά της συνείδησης... 

Είχαν δίκιο. Το διάβασα σε μια ημέρα! Ακριβώς! Δεν μπόρεσα να το αφήσω από τα χέρια μου κ η ιστορία του Στέλιου με στιγμάτισε. Περισσότερο σκεφτόμουν έπειτα, όλα εκείνα τα παιδιά που μένουν κ μεγαλώνουν στα ιδρύματα, όλα εκείνα τα αγγελούδια που ζητούν, απαιτούν, δικαιούνται αγάπη κ όμως δεν τη βρίσκουν πουθενα. 

Σκεφτόμουν πόσο εύκολα, εμείς, όσοι είχαμε απλά την τύχη να μεγαλώσουμε μέσα σε οικογένειες, κρίνουμε τους άλλους, τους ανένταχτους, τους επαναστάτες, τους περιθωριακούς. Με πόσο "ελαφρά τη καρδία" απορρίπτουμε κ θεωρούμε τους εαυτούς μας τέλειους.

Το θέμα του βιβλίου, τόσο άμεσο, οικείο κ τόσο καθημερινό, μας βάζει μπροστά στην αδιαφορία μας και την πεποίθηση μας οτι όλα αυτά γίνονται πέρα και έξω από εμάς.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ, είναι βιβλίο για την άδολη αγάπη, την αστείρευτη αισιοδοξία κ πίστη, όταν όλα γύρω μας κ κυρίως οι άνθρωποι, μας αντιμετωπίζουν με τη μεγαλύτερη κακία κ καχυποψία. 

Πάλι, παιδιά που δεν αγαπήθηκαν, παιδιά που στιγματίζονται για μια ζωή, παιδιά που αργότερα αντιδρούν ως ενήλικες και προσπαθούν να εκδικηθούν. Ωστόσο, "πόσο εύκολα συγχωρούν" αυτά τα παιδιά. Πόση αγάπη έχουν μέσα τους για να μην ανταποδώσουν το μίσος κ την αδιαφορία, πόσο σθένος να αντιτάξουν στην κακία, την αγάπη.

Τη συγγραφέα τη γνώρισα μέσα από το βιβλίο της ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, που δε με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Με τα παραπάνω βιβλία της πραγματικά πήρε τη ρεβάνς. Μεστός λόγος, συναίσθημα κ λιτή γλώσσα, άγγιξαν τη ψυχή μου, δάκρυσα, πόνεσα κ κατάλαβα πολλά. 

Τα βιβλία τα συνιστώ ολόθερμα, περισσότερο ως προτροπή να ζούμε ουσιαστικά, να δίνουμε, να προσφέρουμε, να ανταποδίδουμε καλό και μόνο, να μην αδιαφορούμε, να μην ψάχνουμε τα εφήμερα ...