Λοιπον, πάλι πισω στην πόλη, πάλι δουλειά, μωρό, σπίτι, άνδρα.... και βιβλία ... πολλά βιβλία ...

Διάβασα, πολλά και εξακολουθώ να κοιμάμαι κατά τις 2 τα μεσάνυχτα, με ένα βιβλίο στο προσκέφαλό μου. Δε θυμάμαι να μιλήσω για όλα μου τα .... γνωστικά ταξίδια, μα θα επανέρχομαι συχνά με λίγα λόγια για το καθένα.

 ξεκινώ με μία από τις αγαπημένες μου. Καλό, αλλά συγκρινόμενο με το κόκκινο κοράλλι, που η συγκλονιστική του υπόθεση δε σε αφήνεις να το αφήσεις από τα χέρια σου, αυτό το βιβλίο κινείται περισσότερο συναισθηματικά, αργά, ηδονικά, σε ταξιδεύει στην Ευρώπη και θέτει μπροστά σου ερωτήματα αυταπάρνησης και θυσίας. Προσωπικά κουράστηκα από τις περιγραφές, ωστόσο αρκετές φορές μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Ευχάριστο και πολυσέλιδο, χωρίς όμως να μπορεί να συγκριθεί με τα προηγούμενα βιβλία της Ζαίρη.

 Μου αρέσει η γραφή της Δημουλίδου, ωστόσο πιστεύω πως έχει ακόμα να δώσει πολλά. Το βιβλίο είναι καλό, η υπόθεση στρωτή, βατή, χωρίς εξάρσεις και αγωνιώδη ερωτήματα για τον αναγνώστη, μια που τον ένοχο τον βρίσκεις αρκετά γρήγορα. Μου άρεσε το ξεδίπλωμα του ψυχολογικού προφίλ του δράστη, προβληματίστηκα για το πως επηρεάζει το οικογενειακό περιβάλλον την προσωπικότητα μας, ωστόσο δεν ενθουσιάστηκα. Προς το τέλος η συγγραφέας κορυφώνει τη δράση και κλείνει την πλοκή αναπάντεχα και ειρωνικά, απέναντι σε κάθε προσπάθεια του ατόμου για αλλαγή, όταν μέσα του έχει υποστεί για χρόνια "πληγές" ανεπανόρθωτες. Ο ήρωας επιστρέφει στο αδιέξοδο του και εγώ λίγο μουδιασμένη, σε άλλο βιβλίο να ταξιδέψω ....