Μπορεί κανείς να περάσει όλη του τη ζωή χωρίς να καταλάβει ότι αυτό που ψάχνει βρίσκεται μπροστά στα μάτια του.
15 Ιουλίου 1988. Η Έμμα και ο Ντέξτερ γνωρίζονται τη νύχτα της αποφοίτησής τους. Την επόμενη ημέρα ο καθένας πρέπει να πάρει το δρόμο του.
Άραγε πού θα βρίσκονται τον επόμενο χρόνο, την ίδια ημέρα; Και τον επόμενο; Θα ανακαλύψουν ότι είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο;
15 Ιουλίου 1988. Η Έμμα και ο Ντέξτερ γνωρίζονται τη νύχτα της αποφοίτησής τους. Την επόμενη ημέρα ο καθένας πρέπει να πάρει το δρόμο του.
Άραγε πού θα βρίσκονται τον επόμενο χρόνο, την ίδια ημέρα; Και τον επόμενο; Θα ανακαλύψουν ότι είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο;
Πάντα αμφέβαλλα για τα βιβλία που γίνονταν ταινίες. Τα θεωρούσα (μάλλον και τα θεωρώ) ευκαιριακά, χωρίς βαθύτερο προβληματισμό και ουσιαστικό νόημα, που αναλώνονται στα επιφανειακά, με μόνο σκοπό τη χαλάρωση του αναγνώστη και τις υψηλές πωλήσεις.
Το παρόν βιβλίο το έφερε η αδερφή μου, πιστή στην άποψη της οτι "είναι πολύ καλό". Δε με ενθουσίασε. Επειδή όμως σπάνια αφήνω ένα βιβλίο στη μέση, το διάβασα, μάλλον προκατειλημμένα. Το θετικό του πράγματος είναι, οτι αποδείχθηκε απρόσμενα καλό. Βέβαια αυτό το συνειδητοποίησα όταν το τελείωσα, καθώς μου άφησε μια πικρή γεύση (καθώς είμαι, ακόμα στα 32 μου, αθεράπευτα ρομαντική), αφού, πέρα από τη συνειδητοποίηση του έρωτα των δύο πρωταγωνιστών, δυστυχώς η μοίρα στάθηκε σκληρή απέναντί τους.
Σε γενικές γραμμές είναι ευκολοδιάβαστο, με ωραίους διαλόγους και εναλλαγές σκηνών, που κεντρίζουν την περιέργεια και σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι θα γίνει παρακάτω. Βέβαια, το όλο σκηνικό παραπέμπει σε σενάριο ταινίας, οι ήρωες, ο κλασικά ατίθασος, αλλά και ευαίσθητος άντρας και η γοητευτική, σεμνή και καλόκαρδη φίλη του, αποτελούν συνηθισμένο μοτίβο σε βιβλία αγάπης.
Σε σχετική κριτική για το βιβλίο διάβασα, οτι το συγκεκριμένο ανάγνωσμα δεν προσφέρει τίποτα, καθώς δεν αποτελεί αφορμή για προβληματισμό. Θα διαφωνήσω.
Προσωπικά, δεν εστίασα στο τι γίνεσαι τελικά στη ζωή σου, από που ξεκινούν τα όνειρά σου και πού καταλήγεις, όπως προσπαθεί - ατυχώς- να πείσει το οπισθόφυλλο του βιβλίου για την πρόθεση του συγγραφέα.
Αυτό που με κέρδισε ήταν η διαπίστωση του πόσο γρήγορα κινείται η ζωή γύρω μας, η αλλαγή της καθημερινότητας μας, την οποία δεν την αντιλαμβανόμαστε. Αποτέλεσμα είναι να χάνουμε στιγμές με ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν για εμάς. Θα κρατήσω μια φράση από το βιβλίο, που πιστεύω συνοψίζει το καλύτερο που έχει να δώσει προς τους αναγνώστες του
" ... για πρώτη φορά στη ζωή του ένιωσε πως βρισκόταν εκεί ακριβώς που έπρεπε να είναι, στο σπίτι του" .
Δεν μπορώ να εκφέρω απόλυτη άποψη για το βιβλίο καθώς δεν το διάβασα αλλά συμπτωματικά την περασμένη εβδομάδα παρακολούθησα την ταινία (η οποία μου άρεσε).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό αυτό που είδα όμως θα συμφωνήσω με την δική σου εκτίμηση σχετικά με αυτό που σου μένει σε σχέση με αυτό αυτό που γράφεις πως θέλει να μας πείσει το οπισθόφυλλο, το ίδιο ακριβώς αισθάνθηκα και εγώ. Όσον αφορά το τέλος, αν και πιστεύω πως ανήκω στην κατηγορία που εντάσεις και εσύ τον εαυτό σου, εμένα μου άρεσε η δραματική κατάληξη του. Του έδωσε νόημα νομίζω (με το δράμα έχω ένα θέμα, το λατρεύω σαν κατηγορία).
Και κάτι έτσι πιο γενικό με την ευκαιρία, μου είναι αρκετά "σπαστικό" (εκνευριστικό καλύτερα) αν θες, να παρατηρώ ατυχέστατες συνόψεις όπως και εξώφυλλα βιβλίων συχνά πυκνά, πολλές φορές αδικούν το ίδιο τους το προϊόν και είναι κρίμα..
Καλό ΣΚ
Χρόνια πολλά Νίκο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου άρεσε η ταινία, αυτό είναι καλό. Είχα την απορία πώς θα αποδιδόταν το βιβλίο, αλλά η αλήθεια είναι πως ο συγγραφέας γράφει τα βιβλία του εν είδη σεναρίων, αν διάβασες γι αυτόν (όπως και το προηγούμενο βιβλίο του έγινε ταινία). Γι αυτό ήμουν αρκετά επιφυλακτική.
Βασικά η δραματική κατάληξη με εξέπληξε, γιατί περίμενα μάλλον έναν επώδυνο χωρισμό ή μια συνειδοποίηση από τους ήρωες (συγκεκριμένα την κοπέλα)πως τόσα χρόνια εμμονής με ένα άτομο, στην ουσία ήταν αποτέλεσμα του γεγονότος οτι δεν μπορούσε να τον έχει.
Όπως και να ναι το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα.
Θα συμφωνήσω με το τελευταίο σχόλιο σου και πολλές φορές εξαπατήθηκα με την περίληψη στο οπισθόφυλλο, με αποτέλεσμα να απορρίψω ένα βιβλίο, με το οποίο αργότερα όταν το διάβασα ενθουσιάστηκα. Ίσως παίζει ρόλο και οι αναγνωστικές προτιμήσεις του καθενός ή οι προσδοκίες του σχετικά με το τι θέλει να διαβάσει.
Προσωπικά, λάτρης της κλασσικής λογοτεχνίας, πολλές φορές κρίνω πολύ αυστηρά και άδικα νομίζω τους σημερινούς συγγραφείς και τα βιβλία τους.
Για παράδειγμα άριστος τροπος γραφής, κορύφωσης δράματος και ανθρωπίνου μεγαλείου αποτελεί το βιβλίο της Π. Τραυλού "Κλειδωμένο συρτάρι", την οποία παλαιότερα δεν την είχα καθόλου σε εκτίμηση. Το βιβλίο με συγκλόνισε κ στο συνιστώ ανεπιφύλακτα...
Καλό σου βράδυ και καλή χρονιά να έχουμε!