Στο βάζο με τα ψεύτικα τριαντάφυλλα υπάρχει ένα κουτάκι. Μέσα στο κουτάκι έχω φυλάξει μια καρδιά από κοράλλι. Τη φορούσε η γυναίκα μου. Θέλω να την πάρεις εσύ. Θέλω να τη φοράς εσύ… για να με θυμάσαι…

O Δημήτρης είναι αστυνομικός και ζει στη Σαντορίνη, προσπαθώντας να ξεχάσει τη χαμένη του αγάπη και να φτιάξει και πάλι τη ζωή του. Η Αλεξία είναι ιδιόρρυθμη, παραβατική, απροσάρμοστη, απείθαρχη. Μέχρι που η ζωή την αναγκάζει να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια. Η Μελίνα, που μεγάλωσε χωρίς μητέρα, είναι τρυφερή κι αθώα, και ονειρεύεται την πραγματική αγάπη. Ο Οδυσσέας, πλασμένος με τη στόφα του ήρωα, παλεύει για τα ιδανικά του, ψάχνοντας απεγνωσμένα την Ιθάκη του. Τέσσερις ήρωες που μπλέκονται ανάμεσα σε ιστούς αράχνης καμωμένους από ψέματα και παλεύουν για να ξεφύγουν αναζητώντας το κόκκινο κοράλλι της καρδιάς τους. Ριζώνει, άραγε, η αγάπη χωρίς την αλήθεια;

Τι να σχολιάσω για αυτό το βιβλίο... Μου άρεσε... Η πλοκή, η δομή, τα συναισθήματα που αναδύονται από όλη την ανάγνωση, καθώς διαβάζεις, διαβάζεις και δε θέλεις να τελειώσει...

Το σενάριο πρωτότυπο. Μια κοπέλα στερημένη από τη μητρική αγάπη, με μόνο της εφόδιο την οργή και την επαναστατικότητα της, με στήριγμα την αδελφή της, μεγαλώνει σκληρά και απάνθρωπα, καθώς απομονώνεται σε ίδρυμα για το παράπτωμά της. 

Θεωρώ κορυφαία την απόδωση της ψυχοσύνθεσης της από τη συγγραφέα. Το αίσθημα της μοναξιάς, της αυτουποτίμησης, της προσφοράς της ζωής της για χάρη της αδελφής της. Και μέσα από αυτήν τη σκιαγράφηση ξεδιπλώνεται και γίνεται φανερή η πληγή που δημιουργείται σε κάθε παιδί, αν δεν του δοθεί απλόχερα η αγάπη και η στοργή που δικαιούται. Βέβαια η Αλεξία σώθηκε καθώς ένας καλός άγγελος έδωσε νόημα στη ζωή της, ωστόσο μια απορία μου τριβέλιζε το μυαλό μετά την ανάγνωση του βιβλίου. "Τα άλλα παιδιά; Τι γίνεται με τα άλλα παιδιά;"

Οι χαρακτήρες των ηρώων αποδίδονται στον αναγνώστη με τόση σαφήνεια, που έχεις την εντύπωση πως ήδη τους έχεις συναντήσει, η ιστορία προχωρά με ένταση και αγωνία την οποία η συγγραφέας καταφέρνει να κορυφώσει, καθώς την πιο καίρια στιγμή, το σκηνικό αλλάζει και μεταφερόμαστε στις σκέψεις και τη ζωή ενός άλλου ήρωα. Η τακτική αυτή αντί να κουράζει, συνθέτει το παζλ του βιβλίου και κάνει ακόμα πιο κατανοητή στον αναγνώστη την υπόθεση της ιστορίας.

Το βιβλίο έχει τα πάντα.. από συναίσθημα, εικόνες, αγωνία και ένταση. Η γραφή της Ζαίρη μεστή, χωρίς ασάφεις και κουραστικές περιγραφές. Εν τέλει αποτελεί ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα, που αξίζει να διαβαστεί ξανά και ξανά.