Η Ιφιγένεια έπιασε τα γέρικα χέρια της μάνας της και τα σκέπασε με τα δικά της. «Πώς με λένε;» έκανε την αγωνιώδη ερώτηση. «Θυμάσαι; Πες μου… με θυμάσαι;» Περίμενε με κομμένη την ανάσα, θαρρείς κι από την απάντηση της Χαράς εξαρτιόταν η ύπαρξή της. Η Χαρά ξερόγλειψε τα χείλη αργά. «Ιφι… Ιφι…» ψέλλισε τέλος και τα δάκρυα κύλησαν απ’ τα μάτια της κόρης. Δόξα τω Θεώ, δεν είχε πάει στράφι η θυσία της. Η μάνα της δεν την είχε ξεχάσει…

Ο κόσμος της Ιφιγένειας ήταν αληθινή ευλογία μέχρι εκείνη τη λευκοντυμένη μέρα που άρχισε να διαλύεται και να κατακλύζουν τη ζωή της απώλειες και προδοσίες: o πατέρας της, η μεγάλη της αδυναμία. η μητέρα της, το αιώνιο στήριγμά της. η δουλειά της. ακόμη κι αυτός ο έρωτας της ζωής της, ο άντρας της. Η ώρα που θα αντιμετωπίσει τις αλήθειες της ζωής της έχει φτάσει. Μένει τώρα να διαπιστώσει αν οι όρκοι της αγάπης θα χωρέσουν τη θυσία της ή θα γυρίσουν την πλάτη στους πληγωμένους καιρούς.

Η ιστορία μιας γυναίκας που ρισκάρει να χάσει τα πάντα, γιατί δε θέλει να ρισκάρει να χάσει τον εαυτό της.

Ένα καλό βιβλίο. Ξεκινά χαλαρά μα έπειτα αναδεικνύει ένα θέμα που αν δεν το έχουμε βιώσει στην οικογένεια μας ή σε στενό περιβάλλον, δεν του δίνουμε τη δέουσα σημασία. Αλτσχάιμερ... μια αρρώστια ύπουλη, μεθοδική, επεκτανόμενη σταδιακά, που καταλήγει να αφαιρεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να λυγίζει ψυχικά, όχι μόνο εκείνον που την υφίσταται, αλλά και τους γύρω του.

Η συγγραφέας φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά το θέμα της. Μέσα από γλαφυρή περιγραφή και συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές παραθέτει το δράμα της ηρωίδας, η οποια μένει μόνη, χωρίς τη βοήθεια των αδελφών της και έπειτα χωρίς τη στήριξη του συζύγου της, να φροντίζει τη μητέρα της, η οποία σταδιακά εμφανίζει όλα τα στάδια της αρρώστιας. Παρακολουθούμε την επιμονή, την αγάπη και την καρτερία της, τα ξεσπάσματα και τη μοναξιά που νιώθει στη συμβίωση με τη μητέρα της, ανειλημμένη φροντίδα η οποία απορρέει από το χρέος της κοπέλας απέναντι στους γονείς της. Να θυσιάσει τον εαυτό και το γάμο της ή να σταθεί μέχρι τέλους απέναντι στις δυσκολίες των ατόμων που της πρόσφεραν πάρα πολλά, πέρα από το δώρο να τη φέρουν στη ζωή;

Όλο το βιβλίο διέπεται από αυτό το ερώτημα: τι είναι άραγε ποιο σημαντικό, η ζωή μας ή ο σκοπός, το ιδανικό- όποιο κι αν είναι αυτό- πάνω στο οποίο πρέπει να τη δομήσουμε; Η ηρωίδα απαρνιέται τη μέχρι τότε ήσυχη ζωή της, μπαίνει σε μια καθημερινότητα σκληρή, που καταστρέφει όποια προσπάθεια υπομονής και βελτίωσης, καθώς η αρρώστια όλο και χειροτερεύει. Στο τέλος βιώνει τη στήριξη της οικογένειας της, ωστόσο η αίσθηση οτι η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, διαχέεται σε όλες τις σελίδες του βιβλίου.

Αυτό είναι που μου άρεσε. Το βιβλίο αυτό απέχει από το συνηθισμένο μοτίβο τέλος καλό-όλα καλά και παρουσιάζει τη ζωή όπως είναι: εκεί που όλα νομίζεις οτι τα έχεις, πάντα προκύπτει κάτι απρόσμενο, που ταρακουνά συθέμελα τον κόσμο σου. Το θέμα είναι ποιος από όλους εμάς έχει  τη δύναμη να το αντιμετωπίσει και ποιος θα συνθλιβεί από την πίεση και την καθημερινότητα. 

Κατέληξα στο συμπέρασμα πως η ζωή μας δομείται και υφαίνεται από τον σκοπό που έχουμε προσδώσει σε αυτήν και όχι από τον σκοπό και το νόημα που θα θέλαμε αυτή να έχει ....