Θυμάμαι ως πρώτο μου βιβλίο, τη Βίβλο. Ένα ογκώδες μεγάλο βιβλίο, που μου έφερε ως δώρο ένας φίλος του πατέρα μου. Εικονογραφημένο, παραστατικό και με γλαφυρή γραφή, με ταξίδεψε και έκανε τη φαντασία μου να απλώσει φτερά.

Με τη Χάιντυ ταξίδεψα πραγματικά. Έγινα εγώ το μικρό εκείνο κορίτσι της καρδιάς, που μοίραζε απλόχερα αγάπη και φροντίδα, που κατάφερνε να χαμογελά παρόλες τις πληγές που είχε μέσα της.

Και έτσι ξεκίνησα να διαβάζω...και να διαβάζω... και να διαβάζω....

και τώρα, μητέρα πλέον δύο αγοριών-τολμώ να το παραδεχτώ-αγωνίζομαι να τους κάνω δεινούς αναγνώστες, φανατικούς βιβλιοφάγους, σαν τη μαμά τους! 

Να πάρουν ελπίδα για τα δύσκολα, να μάθουν να αντλούν χαρά από τα μικρά, να αναπτύξουν εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που μας κάνει να εκφραζόμαστε και να αποτυπώνουμε το θέαμα του κόσμου μας: τη γλώσσα μας.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, μα ξέρω πως θα μπορώ να είμαι σίγουρη, πως κάποια στιγμή, κάποτε, τους άνοιξα την πόρτα...
εκείνη τη βαριά, σιδερένια πόρτα....των βιβλίων....του ονείρου....