Η δικαιοσύνη δεν κάνει ακροαματικότητες. Η δικαιοσύνη δεν ενδιαφέρει κανέναν. Ο κόσμος θέλει ένα τέρας… Κι εγώ θα τους δώσω αυτό που θέλουν.

Η νύχτα που όλα άλλαξαν για πάντα είναι μια παγωμένη νύχτα με ομίχλη στο Αβεσό, ένα χωριό φωλιασμένο σε μια βαθιά κοιλάδα ανάμεσα στις σκιές των Άλπεων. Ίσως να ήταν ακριβώς εξαιτίας της ομίχλης που το αυτοκίνητο του ειδικού πράκτορα Φόγκελ κατέληξε σ’ ένα χαντάκι. Ένα συνηθισμένο ατύχημα.

Ο Φόγκελ είναι καλά, αλλά έχει πάθει σοκ. Δε θυμάται γιατί βρίσκεται εκεί, ούτε πώς έφτασε. Κι όμως, ένα πράγμα είναι βέβαιο: ο ειδικός πράκτορας Φόγκελ θα έπρεπε να βρίσκεται κάπου αλλού, μακριά από το Αβεσό. Πράγματι, πλέον έχουν περάσει δύο μήνες από τότε που μια κοπελίτσα απ’ το χωριό εξαφανίστηκε στην ομίχλη. Δύο μήνες από τότε που ο Φόγκελ ασχολήθηκε με αυτό που, από απλή υπόθεση εκούσιας φυγής, μετατράπηκε πρώτα σε υπόθεση απαγωγής κι έπειτα σε τεράστιο μιντιακό γεγονός.

Γιατί αυτή είναι η ειδικότητα του Φόγκελ. Δεκάρα δε δίνει για το DNA, δεν έχει ιδέα τι να κάνει με τα ευρήματα της Σήμανσης, όμως σε ένα πράγμα είναι αξεπέραστος: στο να χειραγωγεί τα ΜΜΕ. Να προσελκύει τις κάμερες, να κατακτά τα πρωτοσέλιδα. Να διασφαλίζει όλο και περισσότερα κονδύλια για την έρευνα, χάρη στην προσοχή και τις πιέσεις του «κοινού στο σπίτι». Να αγιοποιεί το θύμα και, στο τέλος, να ξετρυπώνει το τέρας και να το ρίχνει στη φυλακή. Αυτό είναι το παιχνίδι του και αυτή είναι η «υπογραφή» του. Γιατί χρειάζεται κάποιος σαν κι αυτόν, ένας άνθρωπος χωρίς ενδοιασμούς, σίγουρος για τις μεθόδους του, ώστε ένα έγκλημα να βρει αυτό που πραγματικά του αναλογεί: όχι τόσο μια λύση, όσο ένα κοινό.

Έχουν περάσει δύο μήνες απ’ όλα αυτά και ο ειδικός πράκτορας Φόγκελ θα έπρεπε πλέον να βρίσκεται μακριά από εκείνα τα αφιλόξενα βουνά. Όμως τότε τι κάνει ακόμα εκεί; Γιατί εκείνο το ατύχημα; Και, κυρίως, αφού δεν έχει χτυπήσει, σε ποιον ανήκει το αίμα που έχει στα ρούχα του;

     Τον Καρίζι τον αγαπώ. Με τον "Υποβολέα" έγινα φανατική αναγνώστριά του. Περίμενα εναγωνίως το παρόν βιβλίο του, το οποίο αρχικά δε με ενθουσίασε. 
    Στο πρώτο μισό του βιβλίου ο συγγραφέας σκιαγραφεί ένα έγκλημα και το πορτρέτο των ατόμων που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα. Ένας δαιμόνιος επιθεωρητής, μια εξαφάνιση κοριτσιού,μια κοινωνία κλειστή και απομονωμένη, ένας δάσκαλος. 
    Η αλήθεια είναι οτι με μπέρδεψε, καθώς μου έλειπε αυτή η βαθιά ψυχολογική απειλή που μισοκρύβεται απόλυτα ανατριχιαστική, σε κάθε βιβλίο του Καρίζι. Η υπόθεση προχωρούσε χωρίς να γίνεται τίποτα σαφές και με μια ατμόσφαιρα σκοτεινή βέβαια, μα καθόλου εθιστική, προσωπικά για μένα.
   Μετέπειτα η πλοκή αλλάζει, τα κίνητρα γίνονται ευδιάκριτα και οι ήρωες αλλάζουν προσωπείο. Ο καλός γίνεται κακός και το αντίθετο. Κάτι υποψιάζεσαι, μα θέλεις το τέλος για να σιγουρευτείς. Οι τελευταίες σελίδες κορυφώνουν την ιστορία, με την αγωνία να χτυπά κόκκινο και οι ανατροπή γίνεται απολαυστική. 

    Το τέλος δε με ενθουσίασε, είναι αρκετά παρωχημένο για τη γραφή του Καρίζι, ωστόσο το βιβλίο συστήνεται άμεσα, ως ένα έντονο ψυχολογικό θρίλερ, με πολλές ανατροπές.