Η Μαριάνθη από μικρή έμαθε να υπακούει και να βαδίζει στους δρόμους που της χάραξαν, χωρίς να τη ρωτήσουν αν μπορούσε να τους περπατήσει. Υποχρεώθηκε να παλεύει, να προσπαθεί, να αγωνίζεται στραγγίζοντας την καρδιά της, πνίγοντας τα αισθήματα που ταρακουνούσαν συθέμελα την ύπαρξή της.
Αυτή είναι η ιστορία της Μαριάνθης που γεννήθηκε στην Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Έμεινε ορφανή από πατέρα όταν ήταν πέντε χρόνων και η μητέρα της αναγκάστηκε να τη δώσει για υιοθεσία. Η μοίρα της χαμογέλασε κι έζησε όμορφα παιδικά χρόνια σαν παραμύθι... που κάποτε τελείωσε. Και ήρθε η σκληρή πραγματικότητα. Μ' έναν γάμο που ποτέ δεν θέλησε, μ' έναν άντρα που ποτέ δεν αγάπησε. Με τις τόσο δύσκολες ιστορικές συγκυρίες να μην αφήνουν περιθώριο για κανένα λάθος.
Κι όταν απρόσμενα η αληθινή αγάπη της χτύπησε την πόρτα, επέλεξε να σιωπήσει και να βαδίσει στο μόνο μονοπάτι που γνώριζε, εκείνο της αυταπάρνησης και του πόνου. Κι ας ήλπιζε σε τόσα πολλά, κι ας ζήταγε μόνο τα λίγα, τα απλά, αυτά που κάθε γυναίκα ονειρεύεται...

     Το συγκεκριμένο βιβλίο το επέλεξα από το πολύ "ζεστό" του εξώφυλλο. 
    Ωστόσο και η πλοκή αποδείχθηκε αρκετά ενδιαφέρουσα και με κέρδισε, τουλάχιστον στην αρχή. Η συγγραφέας με ζεστό και οικείο λόγο, με ομαλή ροή και απουσία περιττών λεπτομερειών μας συστήνει τους ήρωες της. Το σκηνικό στήνεται, οι ήρωες αλληλεπιδρούν και συνεχίζουν....και αυτό είναι όλο.
    Από ένα σημείο και μετά η αφήγηση με κούρασε, καθώς εναλλάσσονται απλά γεγονότα και καταστάσεις, η ψυχογράφηση των ηρώων απτή μα αρκετά επιφανειακή, δε με άφησε να απολαύσω το βιβλίο. Προς το τέλος η ιστορία βελτιώνεται, αλλά η αλήθεια είναι πως το βιβλίο θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο.