Η Ροζαλία Σεφεριάδη, κόρη του Αρίστου και της Ελπινίκης, που κατέφυγαν πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη το 1914, είναι μια κοπέλα διαφορετική από εκείνες της γενιάς της. Aδιαφορεί για τα τετριμμένα κοριτσίστικα όνειρα και οραματίζεται μουσικές σπουδές στο Παρίσι, παρόλο που τα σύννεφα του ναζισμού σκιάζουν ήδη την Ευρώπη.

Κρύβοντας χρόνια ολόκληρα ένα εφημεριδόφυλλο με τη φωτογραφία του νεαρού μαέστρου Ανατόλ Κοβάλσκι, παίρνει την τύχη στα χέρια της όταν λαμβάνει ένα γράμμα από τη Γαλλία. Παιδική φίλη με τον Αλμπέρτο Μαλάχ, γιο του εύπορου βιβλιοπώλη της εβραϊκής κοινότητας, ο οποίος βιώνει την προσωπική του τραγωδία, θα καταστρώσει ένα ραδιούργο σχέδιο για να περιφρουρήσει τα μυστικά και των δυο τους. Χάρη σε αυτό το σχέδιο η Ροζαλία και ο Ανατόλ θα ανταμωθούν...

Τι θα προκύψει από τη μοιραία γνωριμία τους; Ποιο ρόλο θα παίξει στη σχέση τους ο Γαλλοεβραίος ζωγράφος Ζαν Πιερ Λαρούζ και ποιος είναι στ’ αλήθεια ο Κοβάλσκι;

      Δε χρειάζεται να πω πολλά. Είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς, κυρίως για τη σοβαρή δουλειά της και το σεβασμό της σε αυτό που κάνει και προς τους αναγνώστες της.

      Έτσι και εδώ, μέσα από μια δυνατή γραφή και σκιαγράφηση χαρακτήρων, περπάτησα πάλι στη Θεσσαλονίκη πριν τον Β' Π.Π., ακολούθησα τα χνάρια ανθρώπων όλων των ειδών, "μύρισα", "είδα", "γεύτηκα". Τόσες εικόνες και συναισθήματα, μέσα από έναν "ιστό" ανθρωπίνων πράξεων και ιστορικών γεγονότων. 

     Η πλοκή "ρέει" αβίαστα, το δουλεμένο και μεστό λεξιλόγιο κρατά τον αναγνώστη δέσμιο στις σελίδες του βιβλίου.

    Σκληρές εποχές, με ανθρώπους που πασχίζουν να επιβιώσουν, συμφέροντα και επονείδιστες συμφωνίες, ενοχές και αδιαφορία, διαμορφώνουν τον καμβά για μια ιστορία που δεν μπορείς παρά να ανυπομονείς για τη συνέχεια.