«Αν ήξερα πόσο πόνο έχει η αγάπη, δε θα σε είχα αγαπήσει, Κάλλας». «Εγώ θα σε είχα αγαπήσει, Θεοτόκη μου, ακόμα κι αν ήξερα πως χωρίς εσένα δε θα είχα γνωρίσει τον πόνο ποτέ… Νιώθω πως θα ερχόμουν να σε βρω σαν την ψυχή που ενσαρκώνετα, γνωρίζοντας από πριν πως το σώμα τούτο θα τη βασανίσει…»

Η Μαρία γεννήθηκε τυφλή. Έλεγε η μητέρα της πως, καθώς την κρατούσε στην αγκαλιά της, είδε στα μάτια της την ομορφιά της μουσικής, που την ακούς αλλά δεν τη βλέπεις. Σαν τα τραγούδια που λέει η Κάλλας ήταν˙ σαν την Casta Diva… Τόσο όμορφη! Και τότε αποφάσισε να τη βαφτίσει Μαρία και να τη φωνάζει Κάλλας. Παιδί ακόμα η Κάλλας, γνωρίζεται με τον Θεοτόκη. Μικρός και εκείνος, οχτώ χρόνων. «Θέλεις να είμαι τα μάτια σου; Να σου λέω τι βλέπω;» της προτείνει με αθωότητα ο Θεοτόκης… Αγαπήθηκαν πολύ. Και πόνεσαν πολύ. Όλη τους τη ζωή για τον έρωτα και την αγάπη την έζησαν. Για εκείνη την απρόσμενη στιγμή της ευτυχίας που στέκεται στα χέρια κι ύστερα πάλι ξαφνικά, σαν νεράκι που σκάει στην ακροθαλασσιά, χάνεται στα κύματα.

  Ήχοι, χρώματα, εικόνες και μια αφήγηση χείμαρρος. 

Μόνο καλά λόγια μπορώ να πω για το συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο απλά με συγκλόνισε, με ταξίδεψε στην ουσία της αγάπης, με συγκίνησε, με την αναλλοίωτη κ αυθεντική αλήθεια του...

   Τύφλωση... κατάρα αλλά και χάρισμα ... άγνοια μα και γνώση ... πότε αλήθεια "βλέπουμε" πραγματικά; 

Πότε αφηνόμαστε στη μαγεία της ζωής, πότε επιτρέπουμε στον κόσμο που μας περιβάλλει να μας κυριεύσει, πότε νιώθουμε πραγματικά ποιοι είμαστε, πού ζούμε, ποιο σκοπό έχουμε να επιτελέσουμε;

Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, η Κάλλας (μεγαλειώδης, κατά τη γνώμη μου, επινόηση της συγγραφέως, όνομα που περικλείει τη δύναμη, την ομορφιά, το άπειρο κάλλος, το τραγούδι της ψυχής) είναι τυφλή εκ γενετής. 

  Μέσα όμως από την αγάπη, το δικό της κόσμο, τη εσωτερική συνομιλία της με τη φύση και τους άλλους, κατακτά την αθανασία, αγαπά, πονά, συναισθάνεται, κατανοεί και οδηγείται όχι μόνο στη δική της λύτρωση, μα και των γύρω της. 

  Το βιβλίο αποτελεί ύμνο στην αγάπη όλων των μορφών.  

  Αγαπούμε γιατί είναι στη φύση μας, αγαπούμε γιατί μας ολοκληρώνει, αγαπούμε για την αγάπη και όχι για τον εαυτό μας. 

  Αγαπούμε μόνο όταν μπορούμε να ξεπεράσουμε την ανάγκη μας, μονο όταν μπορέσουμε να αφήσουμε τον άλλο ελεύθερο, μόνο όταν κατανοήσουμε πως ήμαστε ένα κομμάτι του σύμπαντος και όχι το κέντρο του ...

  Το συναίσθημα είναι διάχυτο στο βιβλίο, καθώς και ο προβληματισμός. Η συγγραφέας με μαεστρία οδηγεί τον αναγνώστη στην κάθαρση, με απλή γλώσσα αναλύει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, της ανθρώπινης θέλησης και πίστης. 

  Πίστη στον εαυτό μας και στους άλλους. Πίστη στην αλήθεια και στην ελπίδα, πίστη πως μπορώ να γίνω καλύτερος αν το θελήσω, αν επιτρέψω στον εαυτό μου να κατανοήσει, να μπει στη θέση του άλλου, να υπερβώ τις προσδοκίες και τα όνειρά μου.

  Δε θέλω να πολυλογώ. Από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα, βιβλίο με δυνατή γραφή, με την πένα της συγγραφέως να καθοδηγεί, να αφυπνίζει και να κεντρίζει πτυχές της ψυχής του αναγνώστη κρυφές και για πολλούς από εμάς απαγορευμένες...

   Σε μια εποχή κρίσης σε όλους τους τομείς, σε καιρούς άρνησης των αξιών και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, το βιβλίο αυτό καταφέρνει να κερδίσει επάξια τη θέση του στα πιο αγαπημένα αναγνώσματα. 

  Μέσα από τις σελίδες του ξαναέρχεται στο προσκήνιο η δύναμη που έχει ο καθένας μας να κάνει τον κόσμο ομορφότερο.