Αρ. σελίδων: 608
Η Εμμανουέλα Μαράντη δεν υπήρξε ποτέ ένα ανέμελο παιδί.
Βρισκόταν πάντα στο κέντρο μιας οικογενειακής θύελλας και αντιμετώπιζε τα αδιέξοδα συνήθως με τη φυγή. Έτσι, έπειτα από ένα ισχυρό συναισθηματικό σοκ τη βραδιά των γενεθλίων της, καταλήγει σε μοναστήρι της Ηπείρου αποφασισμένη να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και να αναζητήσει τη γαλήνη του Θεού, για να επουλώσει τις βαθιές πληγές της και να αφήσει οριστικά πίσω της τις σκιές του παρελθόντος.
Την ίδια στιγμή, ο Νίκολας Κάραλης, υπαστυνόμος της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών, πιστεύοντας πως έχει λυτρωθεί από τα φαντάσματα του δικού του παρελθόντος, αναλαμβάνει την προστασία της Εμμανουέλας από τη δολοφονική μανία ενός άγνωστου ψυχοπαθούς που επιτίθεται σε νεαρά ορφανά κορίτσια, του επονομαζόμενου Φονιά με τα Μαύρα Ρόδα, ο οποίος δείχνει ότι δε θα σταματήσει το θανατηφόρο παραλήρημά του αν δε φτάσει σ' εκείνη.
Ο Νίκολας και η Εμμανουέλα γίνονται οι πρωταγωνιστές μιας απίστευτης περιπέτειας σε ένα σκηνικό τρόμου την ώρα που το ρολόι μετράει αντίστροφα για το κύκνειο άσμα μιας ψυχής τσακισμένης από την παράνοια και τη διαστροφή. Παράλληλα, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το κοινό οδυνηρό παρελθόν τους και ταυτόχρονα το απροσδόκητο παρόν τους. Και, καθώς τα μυστικά ανασύρονται από το σκοτεινό πυθμένα της κρύπτης τους, οι δυο τους καλούνται να δώσουν απάντηση στο μεγαλύτερο δίλημμα απ' όλα: Ενωμένοι μες στην κοσμοχαλασιά ή μοναχικοί σολίστ σε μια παράσταση με αβέβαιο τέλος; 

Το πρώτο βιβλίο της Ευσταθίου που διάβασα ήταν το ΑΝ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΡΩΤΗΣΕΙΣ. Η υπόθεση του μου θύμιζε λίγο άρλεκιν, έρωτας κ ανέφικτο, μια από τα συνηθισμένα, όπως νόμιζα. Έκανα λάθος.
Βυθίστηκα στην ανάγνωση, μπήκα στην ψυχή των ηρώων κ η ιστορία με συνεπήρε. Λιτή περιγραφή των χαρακτήρων, μεστή γλώσσα κ η υπόθεση διανθισμένη από στοιχεία περιπέτειας, που τόσο μου αρέσει.
Το καλό με τη συγγραφέα, είναι οτι συνδυάζει έρωτα κ υπόθεση σε ένα μείγμα τόσο δελεαστικό, που πραγματικά δε σε αφήνει να κλείσεις το βιβλίο. Η προσωπική σχέση των ηρώων είναι λίγο πολύ αναμενόμενη, το κλασικό μοτίβο του επιβλητικού κ ώριμου - αν και όχι κατασταλαγμένου - άνδρα, ο οποίος δαμάζεται από μια γυναίκα, που μέσα από την αθωότητα κ το χαρακτήρα της σταδιακά τον κατακτά. 
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η ερωτική σχέση συνυφαίνεται τόσο έντεχνα κ τόσο παράλληλα με την ατμόσφαιρα μυστηρίου, που φτάνεις στο τέλος του βιβλίου κ θέλεις να διαβάσεις κ άλλο.
Κατά τον ίδιο τρόπο, σε όλα της τα βιβλία, όσο κ στο τελευταίο της ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΡΟΔΟ -που προσωπικά το θεωρώ το πιο καλοδουλεμένο και άρτιο - η γραφή της απογειώνεται. 
Τα αισθήματα ποικίλλα, οπωσδήποτε όμως όχι αρνητικά.
 Άλλοι θα θεωρήσουν το βιβλίο ως απλή ιστορία αγάπης, άλλοι θα αδιαφορήσουν κ άλλοι θα το αγαπήσουν κ θα συγκαταλεγούν στις πιο φανατικές της θαυμάστριες. 
Το θέμα είναι οτι η γραφή της Ευσταθίου με κατέκτησε, με συγκίνησε, με ταξίδεψε, ίσως γιατί οι αναγνωστικές προτιμήσεις του καθενός ποικίλλουν αναλόγως του τι διαβάζουμε κ πότε.
 Πιστεύω, πως το κάθε βιβλίο, σαν ένα μαγικό παράλληλο σύμπαν, έρχεται στα χέρια μας την κατάλληλη στιγμή.. τη στιγμή που θέλει να διαβαστεί κ να αγγίξει διαφορετικά τον καθένα μας...