Τα Ανεμώλια είναι ένα βιβλίο για την αντρική φιλία και τη φυγή. Μια παρέα φίλων από παιδιά δραπετεύει μ’ ένα ιστιοπλοϊκό στην αρχή του καλοκαιριού αφήνοντας πίσω για πάντα όλη την προηγούμενη ζωή τους. Μέσα από τις περιπέτειες του ταξιδιού, το πικρό χιούμορ, τα απρόοπτα και την παλινδρομική μνήμη του αφηγητή αναδύεται ο πρόσφατος νεοελληνικός μηδενισμός και η δίνη στην οποία έχει πέσει η χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια.
 

Ανεμώλια στη γλώσσα του Ομήρου είναι τα λόγια του ανέμου, τα μάταια, τα ανώφελα. Σ’ αυτό το μυθιστόρημα που το διατρέχει μια συνεχής συνομιλία με τον ομηρικό κόσμο, ανεμώλια είναι η διαφυγή από τον κόσμο της αρσενικής απελπισίας, η απόδραση από την ασφυκτική καθημερινότητα αλλά και η δίψα για την αναζήτηση της νεότητας κι εκείνης της ομορφιάς που καταλύει τον χρόνο.

Το διάβασα αρκετό καιρό πριν, μα η αλήθεια είναι πως ακόμα το σκέφτομαι και με έχει επηρεάσει βαθιά. 

Δεν τον ήξερα τον Ζουργό, μα από τη στιγμή που τελείωσα το βιβλίο, έγινε ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς.

Η ιστορία αφορά τη σχέση πέντε φίλων, μεσηλίκων, οι οποίοι στην ώριμη ηλικία τους αποφασίζουν να ξαναβρούν τη χαμένη παιδικότητα τους. Χάνονται από φίλους, γνωστούς, οικογένεια, σε ένα κότερο, στην προσπάθεια τους να επαναπροσδιορίσουν τις αξίες και τα ιδανικά που τους καθόρισαν στα παιδικά τους χρόνια. 

Η γραφή του Ζουργού με εντυπωσίασε. Παραστατικός λόγος, φράσεις και λεξιλόγιο που μαρτυρούν την πολύ καλή γνώση της ελληνικής γλώσσας, ύφος μυστηριακό και γλαφυρό, νότες αισιοδοξίας μα και θλίψης, με έκαναν να μην μπορώ να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου. 

Παρ' όλο που ήμουν προκατειλημμένη σχετικά με τα βιβλία που αφορούν τους άνδρες και τις μεταξύ τους σχέσεις, εντάχθηκα νοερά στην παρέα τους και αφέθηκα σε μνήμες παλαιότερες, μνήμες αγοριών, ελπίδες, όνειρα, καταστάσεις που "σφραγίζουν" την εφηβική ηλικία, ανεξαρτήτως φύλου και οδηγούν στη μεταμόρφωση του παιδιού σε άνδρα και γυναίκα.

Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου, άλλοτε ονειροπόλοι, άλλοτε ρεαλιστές, ωμοί και κυνικοί, προσπάθησαν να απαρνηθούν τις λάθος επιλογές που έκαναν στη ζωή τους και κίνησαν για ένα ταξίδι στο άγνωστο, ταξίδι όμως επιστροφής στη δική τους Ιθάκη. Δεν το κατόρθωσαν. Συνειδητοποίησαν πως, παντού και πάντα, όπου και αν βρεθούμε, κουβαλάμε τον εαυτό μας.

Το τέλος ήταν αυτό που έπρεπε, άσχετα αν σε εμάς τις γυναίκες, ξενίζει, όταν ένας άνδρας, νιώθει να "πνίγεται",  από μια γυναίκα ρεαλίστρια και ένα παιδί με αναπηρία. Ωστόσο ο Ζουργός, δεν προσπαθεί στο βιβλίο του να δικαιολογήσει κανένα, και προσωπικά, αυτό με ενθουσίασε. Ο συγγραφέας κινείται αποστασιοποιημένα από τους ηρωές του, ακόμα και αν γράφει σε α' ενικό πρόσωπο, ακόμα και αν είναι πρωταγωνιστής.

Τονίζει την "Οδύσεια" του κάθε ανθρώπου, την προσπάθεια του να συμπλεύσει με τη ζωή που "πρέπει" να ακολουθεί, ζωή καθορισμένη μέσα στα στενά πλαίσια και όρους της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει. Καταλήγει στην υποταγή του καθενός στους κανόνες, ωστόσο τονίζεται η σημασία της επανάστασης της ψυχής, του βαθύτερου εαυτού μας, που δεν μπορεί να περιορίζεται μέσα στα στεγανά πλαίσια της καθημερινότητας και τολμά να ονειρεύεται.