Η Ελληνοαμερικανίδα Κάσι Πάλμερ ζει στην Καλιφόρνια, στο Λος Άντζελες, παντρεμένη και ευτυχισμένη επί είκοσι δύο χρόνια με τον επιτυχημένο πλαστικό χειρουργό των σταρ του Χόλιγουντ, Σταν Πάλμερ, όταν κάποια περίεργα όνειρα έρχονται να ταράξουν τον ύπνο και την καθημερινότητά της. Η Κάσι αρχίζει να αναζητά τις λησμονημένες παιδικές της αναμνήσεις, στη γη του πατέρα της, στο νησί της Αμοργού, στην Ελλάδα. Εκεί την περιμένει το πεπρωμένο της και η Κάσι αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος. Δύο άλλες γυναίκες, που έζησαν πολλά χρόνια πριν από εκείνη, την αναζητούν, ρίχνοντας τις σκιές τους στα όνειρά της και διεκδικώντας μερίδιο από τη ζωή της. Η Κάσι αφήνεται στα χέρια τους, αψηφώντας κάθε νόμο της λογικής, όταν διαπιστώνει ότι ένας μεγάλος ανεκπλήρωτος έρωτας ζητά να αναστηθεί μέσα από τη δική της ύπαρξη. Μια σαρωτική θύελλα γεγονότων μαστιγώνει το παρόν της, ενώ ένα τραγικό παρελθόν ζητάει να δικαιωθεί. Ποιες είναι αυτές οι γυναίκες που σέρνουν ακόμη τις φιγούρες τους μέσα στους αιώνες; Ποιος είναι αυτός ο άνδρας που τις αγάπησε τόσο πολύ; Ένα μεταφυσικό αισθηματικό θρίλερ της γνωστής συγγραφέως Χρυσηίδας-Χρύσας Δημουλίδου που θα σας καθηλώσει, θα σας προβληματίσει και ίσως σας λυτρώσει από τους επίγειους φόβους σας.

Το έψαχνα καιρό, μια που οι κριτικές ήταν διθυραμβικές, στη δημοτική βιβλιοθήκη περιμένεις σε σειρά προτεραιότητας και γενικά η γραφή της Δημουλίδου μου αρέσει, καθώς τα θέματα των βιβλίων της είναι πρωτότυπα, η ίδια δεν πλατιάζει και σε αφήνει σε άμεση επαφή με τον ήρωα και τη δράση.

Η αλήθεια είναι πως το τελείωσα μέσα σε δυο μέρες, καθώς η πλοκή ξετυλίγεται γοργά και με ενδιαφέρον. Το θέμα του αφορά τη ζωή μας μα και τις προηγούμενες! Μου αρέσουν τα μεταφυσικά και σε όλο το βιβλίο η μυστηριακή διάθεση είναι έντονη και πολλές φορές σε παρασύρει. Δεν ήταν λιγες οι στιγμές που κυριολεκτικά ένιωσα να ανατριχιάζω και ιδιαίτερα η σκηνή του θανάτου στο ναυάγιο του Τιτανικού, λιτή και απόλυτα περιγραφική, εντυπώθηκε στη μνήμη μου για πολύ καιρό. Όλα καλά μέχρι τη μέση του βιβλίου.

Κάπου αργότερα η συγγραφέας - πράγμα περίεργο, δε το συνηθίζει - αρχίζει και πλατιάζει ... Προσωπικά, σε μια καλή ιστορία, η ανάγνωση σχετικά με τη ζωή ατόμων που δεν αποτελούν τους πρωταγωνιστές, με ενδιαφέρει ελάχιστα, ακόμα και αν επηρεάζουν με το ρόλο τους την κύρια δομή της ιστορίας. 

Ενδιαφέρον, ωστόσο με κουράζει και με κάνει να γυρνώ τις σελίδες γρήγορα, προκειμένου να εστιάσω ξανά στη υπόθεση. Κάπου εκεί θεωρώ οτι το βιβλίο έχει χάσει πια το ρόλο του ... Όταν δε με κρατά σε εγρήγορση, όταν αποσπά την προσοχή μου, όταν εύκολα μπορώ να σηκωθώ από τον καναπέ μου για να κάνω κάτι άλλο ...

Έτσι και εδώ, η Δημουλίδου αναλώνεται στην περιγραφή της ζωής στην Αμερική, που πήγε, που έφαγε, τι ήπιε, τι ψώνισε η πρωταγωνίστρια και πολλά άλλα τα οποία απλά επιμηκύνουν την ιστορία, χωρίς να την εμπλουτίζουν σε νόημα και να προωθούν την εξέλιξη της υπόθεσης.

Ωστόσο, το βιβλίο καταλήγει μάλλον στο - αναμενόμενο - απρόοπτο (να μην το μαρτυρήσω γι αυτούς που θέλουν να διαβάσουν το βιβλίο!), πράγμα που με απογοήτευσε, καθώς αποτελεί το συνηθισμένο μοτίβο σε βιβλία αγάπης και καταδικασμένου έρωτα. Ναι, περίμενα το δραματικό φινάλε, όμως με άλλον τρόπο ... Ένα τέλος αντάξιο της συγγραφέως, που κυριολεκτικά η φαντασία της πλέκει απίστευτα ταξίδια ανάγνωσης και καθηλώνει τον αναγνώστη (βλ. "Μερσέντες Χιλ", "Το φιλί του δράκου").

Σε γενικές γραμμές, θεωρώ οτι είναι ένα βιβλίο καλό, με δυνατές σκηνές και ενδιαφέροντες ήρωες, οι οποίοι άλλοτε παρουσιάζονται σαν πιόνια στη σκακιέρα της ζωής και άλλοτε υπερβαίνουν τα όρια και διαμορφώνουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν. 
Ωστόσο απέχει μακράν από το να είναι από τα καλύτερα - όπως διατείνονται πολλοί - της Δημουλίδου.