Σπασμένη γέφυρα ο χρόνος, αφότου ο άγριος πόλεμος χώρισε τον Οσμάν και την Ισμήνη. Ο απαγορευμένος τους έρωτας γεννήθηκε στη Σμύρνη και ήταν γραφτό να σβήσει το Σεπτέμβρη του 1922. Τότε που η Ισμήνη έφυγε για την Ελλάδα με το παράπονο ενός αντίο που δεν ειπώθηκε και ένα δαχτυλίδι, κειμήλιο της αγάπης που εναπόθεσε στα σπλάχνα της ένα μυστικό. Της αγάπης που απόμεινε μέσα της σαν ματωμένη σκιά που την έκαιγε παρότι η ζωή της γέμισε ανθρώπους και εμπειρίες που τη σημάδεψαν. Κατοχή, Αντίσταση, Μεταπολίτευση, το μελάνωμα της Κύπρου. Και μέσα σε όλα αυτά άλλες σκιές ανθρώπων, ο Χριστόφορος, η Ρεβέκκα, ο Φραντς, η Ειρήνη. Ο νέος της κόσμος. Εβδομήντα επτά χρόνια μετά, η εγγονή της η Άννα μαθαίνει την αλήθεια την ώρα που προσπαθεί να βγει από τον προσωπικό της λαβύρινθο. Μόνο που το μυστικό της Ισμήνης της στήνει μιαν αναπόδραστη παγίδα που, αντί για την κάθαρση, την οδηγεί σε μια οδυνηρή αυτογνωσία.

 Το διάβασα σε αρκετές ημέρες είναι η αλήθεια . Μου άρεσε. Τα γεγονότα κυλούν γρήγορα και νιώθεις πως περιδιαβαίνεις την ιστορία της Ελλάδος αθόρυβα και παράλληλα με τους πρωταγωνιστές. Η Ισμήνη είναι γυναίκα δυναμική και αποφασιστική. Με όπλο το θάρρος της, την αγάπη για τη ζωή επιβιώνει και δίνει δύναμη και σε όσους την περιτριγυρίζουν. 

Κατανοείς τη μοναδικότητα και την τραγικότητα του ανθρώπου, τη μοναξιά του πολέμου μα και την απανθρωπιά του. Αυτό που μου άρεσε στη γραφή της Τραυλού είναι οτι δεν περιγράφει μονότονα και βαρετά για τον αναγνώστη. Οι περιγραφές της κινούνται παράλληλα με την αφήγηση και αναδεικνύονται έτσι και οι χαρακτήρες των ηρώων.

Όσον αφορά το θέμα του βιβλίου, σαν μακρινός ήχος μου φάνηκε ο έρωτας Ισμήνης-Οσμάν κι ας είναι ασυναίσθητα παρών σε κάθε σελίδα και σε κάθε στιγμή των ηρώων. Το τέλος το περίμενα, μα η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσε και τόσο. Το κισμέτ αναφωνεί η Πασχαλία, τραγική σύμπτωση θα το έλεγα εγώ...