Θα μπορούσε ένας εφιάλτης να χρησιμοποιηθεί ως φονικό όπλο;

Αυτό είναι το παράξενο ερώτημα που αντιμετωπίζει ο Ντέιβ Γκάρνεϊ στο νέο best seller του John Verdon. Ο κορυφαίος ντετέκτιβ του τμήματος ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης, που έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, καλείται να λύσει έναν ακατανόητο γρίφο: τέσσερα άτομα που ζουν σε διαφορετικά μέρη της χώρας, χωρίς φαινομενικά να τους συνδέει τίποτα μεταξύ τους, βλέπουν το ίδιο όνειρο - έναν τρομακτικό εφιάλτη με ένα ματωμένο στιλέτο με λαβή σε σχήμα κεφαλιού λύκου. Και οι τέσσερις βρίσκονται με κομμένες τις φλέβες -κάτι που δείχνει πως έχουν αυτοκτονήσει- και το όπλο που έχουν χρησιμοποιήσει όλοι τους είναι ένα στιλέτο με λαβή σε σχήμα κεφαλιού λύκου.

Οι υποψίες της αστυνομίας εστιάζουν αμέσως στον Ρίτσαρντ Χάμοντ, έναν αμφιλεγόμενο ψυχολόγο που κάνει συνεδρίες υπνοθεραπείας στο Σαλέ Γουλφ Λέικ, ένα παμπάλαιο, τρομακτικό πανδοχείο στα βουνά Αντιρόντακ - το μέρος όπου τα τέσσερα θύματα είχαν επισκεφθεί τον Χάμοντ λίγο πριν πεθάνουν.

Προβληματισμένος από τα παράξενα κενά της επίσημης εξήγησης, ο Γκάρνεϊ αποφασίζει να κάνει τη δική του έρευνα - κάτι που τον βάζει στο στόχαστρο όχι μόνο ενός ψυχρού δολοφόνου και της τοπικής αστυνομίας, αλλά και των μυστικών υπηρεσιών. Οι εχθροί του Γκάρνεϊ, ανελέητοι σαν τη χιονοθύελλα που τον έχει αποκλείσει στο ανατριχιαστικό περιβάλλον της Λίμνης των Λύκων, προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον κρατήσουν μακριά από την αλήθεια, φτάνοντας στο σημείο να βυθίσουν στην παράνοια την αγαπημένη του γυναίκα, τη Μάντλιν.

Με τα ψυχικά του αποθέματα εξαντλημένα, ο Γκάρνεϊ είναι τώρα αναγκασμένος να ριχτεί σε μια θανάσιμη μάχη ενάντια στον πιο τρομακτικό αντίπαλο που έχει ποτέ αντιμετωπίσει.

Αγαπώ τον Βέρντον. Τη γραφή του, το μυστηριώδες, αυτήν την σκοτεινή αίσθηση που σε ακολουθεί σε κάθε βιβλίο του. Ο ντετεκτιβ Γκάρνεϋ, θρυλική και αγαπημένη μορφή, για τη σιγουριά, τη σκέψη του, τον απίθανο τρόπο του να λύνει κάθε υπόθεση. 

Είχα καιρό να τον διαβάσω, γι αυτό και ίσως περίμενα περισσότερα. 

Δεν ήταν οτι το βιβλίο δεν είναι καλογραμμένο. Όλα, καθώς ξεκινούν, σε τραβούν σε μια φρικτή ιστορία, σε ένα ανατριχιαστικό καταφύγιο, στην καρδιά του χειμώνα, γυρίζεις τις σελίδες με μια ύπουλη ανατριχίλα..

Είναι εκεί, προς το τέλος, όπου συνήθως ο Βέρντον κορυφώνει την ένταση, που ο Γκάρνεϋ αναδεικνύεται αδιαμφισβήτητα ένας από τους πιο αγαπημένους ήρωες.. δυστυχώς εδώ πλεονάζουν οι λεπτομέρειες και λείπει η αίσθηση της απειλής, του αναπάντεχου, αυτής της λεπτής γραμμής που διαχωρίζει την πραγματικότητα από τη φαντασία και κάνει τον αναγνώστη να γυρίζει πίσω του διαρκώς..