Τι κοινό μπορεί να έχουν μια δυναμική υπαστυνόμος, ένας ρομαντικός δάσκαλος, ένας θαμώνας των φυλακών, μια καταπιεσμένη νοικοκυρά κι ένας κουκουλοφόρος;

Στην Αθήνα της κρίσης μια γυναίκα εξαφανίζεται κι η εξαφάνισή της συμπίπτει με μια καλοστημένη ληστεία. Στην προσπάθειά της να τη βρει, η υπαστυνόμος Δέσποινα Καρανικόλα θα συναντήσει ξανά έναν παλιό της γνώριμο, τον Διομήδη Δανέλλη, τον άνθρωπο που από λάθος έστειλε η ίδια πριν από λίγα χρόνια στη φυλακή. Μαζί του θα ζήσει έναν μεγάλο έρωτα, όμως ο Διομήδης δεν είναι πια ο ίδιος. Και πώς να είναι; Η ζωή του διαλύθηκε κι οι αγαπημένοι του τον ξέχασαν. Μόνο ο Μάνος, μόνιμος θαμώνας των φυλακών, στάθηκε δίπλα του, κι αυτόν πλέον ο Διομήδης τον λογαριάζει γι’ αδελφό. Στο ίδιο σταυροδρόμι της ζωής κι ο Δημητράκης, που προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εαυτό του, μπλέκεται με τους κουκουλοφόρους της πλατείας Εξαρχείων.
Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται και διανύουν κοινούς δρόμους. Έτσι, θα ανακαλύψουν τον εαυτό τους, θα εξελιχθούν και θα προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν. Κι υπάρχουν συναισθήματα που σταθερά μας οδηγούν απ’ το σκοτάδι στο φως. Ο έρωτας. Η αγάπη. Η φιλία. Μόνο που καμιά φορά γίνονται η αιτία ώστε η πορεία μας να είναι αντίστροφη.

    Αγάπησα τη γραφή της συγγραφέως στο "Πέτρα και Μέλι", το προηγούμενο βιβλίο της και γι αυτό όταν ξεκίνησα να διαβάζω τους δρόμους της λήθης ήξερα οτι δε θα απογοητευόμουν. 

   Οι ήρωες και στα δυο βιβλία της είναι τόσο ολοκληρωμένοι, σκιαγραφούνται με μια απλότητα μα και γεμάτοι μυστήριο, άνθρωποι δηλαδή της διπλανής πόρτας, καθημερινοί. Ο ρυθμός της ιστορίας αργός στην αρχή, στήνει τον καμβά για μια πλοκή που θα ενώσει τους χαρακτήρες σταδιακά, μέσα από ανατροπές και αγωνία. Μυστικά, λάθη του παρελθόντος, "τραυματισμένες" ψυχές και προσπάθεια για εξιλέωση μπερδεύονται μπροστά στον αναγνώστη, μαζί με την προβολή της σημερινής καθημερινότητας, μιας κοινωνίας σκληρής και απάνθρωπης. 

   "Φλύαρο" σε νόημα, χωρίς περιττές λεπτομέρειες, το απόλαυσα από την αρχή έως το τέλος του!