Μια οικογένεια σ' ένα μικρό χωριό της Ξάνθης. Ένας αδιάφορος πατέρας και μια μητέρα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής μόνη. Τρία παιδιά, τρεις ζωές, τρεις διαφορετικές πορείες. Απομακρύνονται όλα από την οικογενειακή εστία, άλλο για να βρει την προσωπική του ευτυχία, άλλο πληρώνοντας για τις πράξεις του. Και η μικρότερη, η Θωμαή, για να φτιάξει τη ζωή της όπως αυτή θέλει. Στην Αθήνα την περιμένει η δόξα, αλλά τα φαντάσματα του παρελθόντος την ακολουθούν ακόμη. Τι επιφυλάσσει η μοίρα για τα τρία αδέρφια; Θα καταφέρουν να συναντηθούν προτού τελειώσει η τρίτη πράξη;






    Την γνώρισα τυχαία. Είχα την τιμή να προλογίσω την παρουσίαση του βιβλίου της στην Πτολεμαϊδα και παράλληλα την γνώρισα σαν άνθρωπο και σαν μητέρα. 
    Με κέρδισε η ειλικρίνεια, η αμεσότητα και το χαμόγελό της, η αισιοδοξία της. 
   Κατάλαβα πόσο σημάντικό είναι να αγκαλιάζουμε,  να στηρίζουμε και να προβάλλουμε νέους συγγραφείς, για τη διαφορετικη ματιά τους, για το δυναμισμό και την ευαισθησία τους. Νέες εμπειρίες, διαφορετικές συνθήκες, άλλα βιώματα. Στα έργα τους το μέλλον διαγράφεται ελπιδοφόρο, καθώς παρελθόν και παρόν συγχωνεύονται και προχωρούν μπροστά, διεκδικώντας το αύριο.
   
Πρώτη εμφάνιση της στα συγγραφικά δρώμενα, με μια ιστορία από τη μια συνηθισμένη στο σχεδιασμό της, ωστόσο σύνθετη στη δομή και στην παρουσίασή της. 
Μια οικογένεια της υπαίθρου. Ένας αδιάφορος πατέρας, μια μητέρα φοβισμένη, που αγωνίζεται να ανταπεξέλθει σε όλα. 


Τρία παιδιά. Τρεις ζωές. Το καθένα διαφορετική πορεία. Πόσο υπεύθυνοι είναι-είμαστε- εμείς οι γονείς για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών μας; Πόσο, συνειδητά μα και ασυνείδητα τις περισσότερες φορές, χαράσσουμε πάνω στα φύλλα της ψυχής τους τα «βήματα», με τα οποία θα περπατήσουν στη μετέπειτα ζωή τους; Και πόσο, εν τέλει, είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να επωμιστούμε τις συνέπειες; Γιατί αυτές υπάρχουν, και επιστρέφουν πάντοτε σε εμάς.

     
   Η Λένα Δεμερτζή στο βιβλίο της πραγματεύεται τα θέματα αυτά. Με ωριμότητα και σοβαρότητα που δεν καταλήγει στην επιτήδευση, με γλώσσα απλή, μα προσεγμένη, με φροντισμένο λεξιλόγιο, φέρνει τον αναγνώστη σε επαφή με χαρακτήρες και θέματα που προβληματίζουν και μας κάνουν να αναδευόμαστε αμήχανα στον καναπέ μας.
    
  Χωρίς φλυαρίες και μακροσκελείς περιγραφές, σκιαγραφεί και δομεί χαρακτήρες και προσωπικότητες άλλοτε «στιβαρές» και άλλοτε «ανάλαφρες». Άτομα που αλληλοεπιδρούν, επηρεάζονται και διαμορφώνουν τις ζωές τους παράλληλα μα και χωριστά. Μέσα από έννοιες όπως «ηθική», «τύχη», «ευτυχία», τόσο υποκειμενικές σε σχέση με τον καθένα, αναδεικνύεται το εφήμερο της ζωής μας, μα και το τόσο σπουδαίο:  να ζούμε τη ζωή μας με αξιοπρέπεια και ηρεμία και όταν φτάσουμε στο τέλος να μπορούμε να πούμε συνειδητά, πως κάναμε το καλύτερο για τους δικούς μας ανθρώπους, τους άλλους, μα και για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όπως τονίζει και η ίδια στο βιβλίο της «Η τύχη δεν είναι, παρά μια έννοια. Τίποτα δεν μπορεί να είναι τυχαίο…Ο άνθρωπος μόνος του καθορίζει την εξέλιξη των καταστάσεων. Όταν αυτή είναι καλή την ονομάζουμε τύχη. Όταν είναι κακή την ονομάζουμε ατυχία».