Ο Κόρολεφ ήταν ξύπνιος όταν ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα του διαμερίσματος.

Όταν το ξανασκέφτηκε αργότερα, αναρωτήθηκε αν άραγε τον είχε ξυπνήσει ο ήχος του αυτοκινήτου που σταματούσε απέξω.

Διόλου απίθανο. Η κρεβατοκάμαρά του είχε παράθυρο προς το κάθετο δρομάκι και ο θόρυβος του ZIS θα ήταν ασφαλώς ιδιαίτερα διαπεραστικός στο σιωπηλό φόντο της φασκιωμένης με χιόνι μοσχοβίτικης νύχτας. Και βέβαια, εκείνη την ώρα του πρωινού, στους δρόμους δεν κυκλοφορούσαν άλλα αυτοκίνητα εκτός από τα "μαύρα κοράκια" της Κρατικής Ασφάλειας, κι έτσι το φρενάρισμα ενός αυτοκινήτου που σταματούσε στη γειτονιά θα είχε τρομάξει όλους τους γείτονες.

     Γρήγορο και εθιστικό, με ένα πιο οξυδερκή και πιο ανθρώπινο ντετεκτιβ Κόρολεφ, το Ματωμένο Λιβάδι μου άρεσε περισσότερο από τον Ιερόσυλο. Καινούργιοι χαρακτήρες, εναλλασσόμενη πλοκή και η σκοτεινή, απειλητική ατμόσφαιρα της σταλινικής Ρωσίας, κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου. 

   Η ένταση κορυφώνεται στις τελευταίες σελίδες, με ένα απολαυστικό κυνηγητό κάτω από τις στοές της Οδησσού και εν τέλει ο Κόρολεφ ξαναγυρνά στα καθήκοντά του, με υποσχέσεις για περιπέτειες ακόμα πιο συναρπαστικές.