Ο τρόπος να διαπράξεις φόνο και να μη σε πιάσουν είναι να κρύψεις το πτώμα τόσο καλά, ώστε να μη βρεθεί ποτέ· χωρίς πτώμα, δεν υπάρχει φόνος ούτε δολοφόνος...

Έβλεπα από την κορυφή του λόφου διάσπαρτες τις ταφόπετρες. Είχα τα μαλλιά μου πιασμένα ψηλά, κάτω από τον ίδιο σκούρο σκούφο που φορούσα εκείνη τη νύχτα που... όπλισα τη σκανδάλη. Αναρωτήθηκα, για πολλοστή φορά, τι θα γινόταν ανάμεσα στον Τεντ και σ' εμένα αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί σύμφωνα με το σχέδιο που είχαμε καταστρώσει στη νυχτερινή πτήση από Λονδίνο για Βοστόνη.

Αρχίζοντας εκείνο το παιχνίδι αλήθειας μαζί του, μου αποκάλυψε ότι η γυναίκα του τον απατούσε και αστειεύτηκε λέγοντας ότι θα τη σκότωνε γι' αυτό που έκανε. Στο κάτω κάτω, σε κάποιους ανθρώπους αξίζει ο θάνατος...

Ήμουν σίγουρη ότι μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα τον έπειθα να διαπράξει το τέλειο έγκλημα. Νέα και όμορφη σύζυγος δολοφονήθηκε οπό τον βάναυσο εραστή της, θα έγραφαν οι εφημερίδες, ενώ ο Τεντ θα είχε ένα ακλόνητο άλλοθι. Το σχέδιό μας θα πετύχαινε κι εγώ θα ήμουν μαζί του.

Το κίνητρο αυτό φαινόταν απολύτως λογικό... 

Γρήγορο, ανατρεπτικό, με στρωτή ευθύγραμμη γραφη, με παρεσυρε σε μια ιστορια εγκλήματος και εκδίκησης. 

Η πλοκή πρωτότυπη, η απόφαση θανάτου ανατριχιαστική, οι εναλλαγές δεν κουράζουν, μα εντείνουν την αγωνία. Με εξέπληξε ο χαρακτήρας της Λίλυ, άψογα δοσμένος από την άποψη της κυνικότητας και της ψυχραιμίας ενός δολοφόνου, ο τρόπος με τον οποίο εκλογικεύει τα παράλογα, η "ανθρώπινη" συγνώμη, καθως κοιτά στα μάτια το τελευταίο θύμα της και το μαχαιρώνει..

Ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που αξίζει να διαβαστεί!