Το πολυαναμενόμενο μυθιστόρημα της συγγραφέως Κέιτ Μόρτον αρχίζει με ένα χαμένο γράμμα. Η Έντι Μπέρτσιλ και η μητέρα της ποτέ δεν ήταν πολύ κοντά η μία στην άλλη, αλλά όταν φτάνει ένα γράμμα, χαμένο από καιρό, η Έντι αρχίζει να υποψιάζεται ότι η συναισθηματική απομόνωση της μητέρας της κρύβει ένα παλιό μυστικό. Το περιεχόμενό του αναγκάζει τη νεαρή Έντι να ταξιδέψει στο μυστηριώδες βασίλειο του κάστρου Μάιλντερχορστ, όπου η μητέρα της, δεκατριών χρονών τότε, περίμενε το βομβαρδισμό του Λονδίνου. Φεύγοντας δεκατριάχρονο κορίτσι από το Λονδίνο, για να γλιτώσει από τις βόμβες του πολέμου, η μητέρα της Έντι βρίσκει καταφύγιο στο Κάστρο Μάιλντερχερστ, κοντά στην οικογένεια Μπλάιθ. Εκεί ανακαλύπτει τον κόσμο των βιβλίων και της φαντασίας - έναν κόσμο συναρπαστικό, αλλά και επικίνδυνο. 



Πολυσέλιδο μα άκρως γοητευτικό.
Πάντα είχα αδυναμία σε τέτοιου είδους μυθιστορήματα, όταν το παρελθόν συμπλέκεται με το παρόν και καθορίζει ακαθόριστα το μέλλον. 'Οταν μια αόρατη κλωστή συνδέει το τώρα και το πριν, όπου τίποτε δεν είναι το ίδιο μα και τίποτε δεν μπορεί να είναι διαφορετικό.
Η γραφή της Μόρτον απλή, ευθύγραμμη, γεμάτη όμως με έντονο συναισθηματισμό και λυρισμό στα σημεία που χρειάζεται. Δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία της, μα το συγκεκριμένο "κλείδωσε" στη μνήμη μου, καθώς η παράθεση λεπτομερειων δεν με κούρασε και οι βασικοί χαρακτήρες σύνθετοι και πολυεπίπεδοι αιχμαλώτισαν τη σκέψη και το ενδιαφέρον μου.
Η ατμόσφαιρα απόκοσμη, μυστήριο και αγωνία διάχυτα παντού και τα προσωπικά πάθη έντονα. 
Ήρωες με μυστικά και απωθημένα, δημιουργούν την ιστορία στον κεντρικό άξονα του χώρου, το κάστρο, το οποίο παίρνει ζωή μέσα από αυτούς, μα παράλληλα αφαιρεί σταδιακά τη ζωή τους.
Ζωές αφημένες στην ορμή του χρόνου, επιθυμίες που δεν πραγματοποοιήθηκαν ποτέ, για λάθος λόγους, λάθος σκοπούς μα και από λάθη άλλων. 
Χαρακτήρες απρόσιτοι μα και τόσο ευαίσθητοι, ευάλωτοι και ταυτόχρονα σκληροί, σκιαγραφούν την υπόθεση, η οποία προς το τέλος απογειώνεται, μέσα από γρήγορες εναλλαγές σκηνών και αιφνίδιες αποκαλύψεις.
Κλείνοντας το βιβλίο - το τέλος θα το προτιμούσα πιο σκοτεινό και υποβλητικό  - αναλογίζεσαι πόσα και ποια είναι εκείνα που σε χαρακτηρίζουν, δημιουργούν το παρόν σου, πόσα και ποια στοιχεία πήρες απο τους προηγούμενους, πόσα και ποια από αυτά θα καθορίσουν τον επόμενο της γενιάς σου...