Πριν από πολλά χρόνια, οι χοροί μεταμφιεσμένων ασκούσαν πάνω μου ποιητική γοητεία. Όταν με πήγαιναν στα bal d’ enfants του παγωμένου Φεβρουαρίου, όπως τα έλεγαν παλιά στα Χανιά, όταν χανόμουν σε ταινίες, μουσικές ή νουβέλες για τις παράδοξες τούτες γιορτές, κατακυριευόμουν απ’ τη σαγήνη μιας ιλιγγιώδους δυνατότητας: η δυνατότητα να γίνεις για λίγο άλλος είναι μια ελευθερία απόλυτη! Οι χοροί μεταμφιεσμένων, ρωγμή άλλου τόπου, ονειρικού, αμφίβολου όσο και πιθανού, πρόσφεραν την ευχέρεια να βιώσεις δίχως ενοχές, δίχως ντροπή ό,τι ψεύδεσαι, εκείνο που ονειρευόσουν να είσαι. Να φορέσεις το προσωπείο που σου εξιδανικεύει το πρόσωπο. Σήμερα έχασαν την αίγλη τους και όταν σπανίως μασκαρεύονται οι άνθρωποι, αυτό δεν έχει καθόλου απ’ την παλιά έξαψη. Ντύνονται, μηχανικά σχεδόν, γιατί είναι έθιμο, για να διασκεδάσουν κάπως αλλιώς, γιατί το απαιτεί μια κοσμική πρόσκληση. Ο ποιητικός βυθός της μεταμφίεσης έχει στερέψει. Λέω πως τούτη η αλλαγή δεν είναι ασύνδετη από τον τρόπο που πια λειτουργούμε. 

Η σύγχυση ταυτότητας και η επισημοποιημένη υποκρισία των ρόλων, η μειωμένη προσωπικότητα, η απουσία κέντρου ζωής, και η θεμιτή, η σχεδόν επιβεβλημένη διπλοπροσωπία για να επιβιώνεις κοινωνικά, για να αντέχεις τον εαυτό σου, έχουν κάνει τη μεταμφίεση μια καθημερινή κοπιαστική και αγχώδη ρουτίνα. Προς τι λοιπόν να ονειρεύεσαι μια πρόσκληση σε τέτοιους χορούς; Το να σε ελκύει να μεταμφιεστείς και να το σχεδιάζεις με λαχτάρα προϋποθέτει ότι γνωρίζεις ποιος είσαι. Για να γίνεις συνειδητά άλλος, πρέπει να γνωρίζεις πρώτα, συνειδητά, ποιος όντως είσαι. Πώς αλλιώς θα ξεχωρίσεις το "άλλος";

Μόλις προχτές τελείωσα το συγκεκριμένο βιβλίο και μπορώ να πω πως είχα καιρό να διαβάσω κάτι τόσο βαθυστόχαστο. Η συγγραφέας εισχωρεί στα βάθη της ψυχής μας, μιλά για τα πάθη και τα "δαιμόνια" θα έλεγα, που κατατρέχουν τον καθένα μας.

Με γλώσσα απλή, λιτή, χωρίς μεγαλοστομίες και ηχηρά λόγια, αναδύεται ο ψυχισμός μας, η συμπεριφορά μας, που όλοι μας λίγο πολύ αναρωτιόμαστε μερικές φορές... "πώς το έκανα εγώ αυτό;".

Το βιβλίο με ταξίδεψε, με προβλημάτισε, με έκανε να θέλω να μείνω μόνη με τον εαυτό μου, να αναλύσω τις αναδρομές που γίνονται στη σκέψη μου, τα λεγόμενα deja vu, που μας κάνουν να αναλογιζόμαστε πάνω στο τώρα και στο πριν... στο παρόν και στο παρελθόν, που καθορίζει τόσο την επόμενη πορεία μας...

Θα κλείσω τις σκέψεις μου με ένα καταπληκτικό τετράστιχο από το βιβλίο, που πιστεύω συνοψίζει το νόημα της ζωής μας:

"Πρόσεξε τις σκέψεις σου, γίνονται πράξεις.
Πρόσεξε τις πράξεις σου, γίνονται συνήθειες.
Πρόσεξε τις συνήθειές σου, γίνονται χαρακτήρας.
Πρόσεξε το χαρακτήρα σου, γίνεται μοίρα....

11 Δεκεμβρίου 2010 12:27 π.μ.