Οκτώβριος 1922... Στις όχθες του ποταμού Έβρου στέκει ένα νεαρό κορίτσι με βρόμικα ρούχα και πρόσωπο βουτηγμένο στην απόγνωση. Νιώθει το βάρος της ευθύνης να συνθλίβει τους μικροκαμωμένους ώμους της... Πρέπει να διασχίσει το ποτάμι μαζί με την αδερφή της, το κάρο και τα ζωντανά.
Ορφανή από μητέρα, ξεριζωμένη από πατρίδα, η Μερτζανή δεν σταματά να αγωνίζεται και να ξεπερνάει τον εαυτό της.
Ποιος τη στηρίζει στα χίλια βάσανα, στον θάνατο, στον αβάσταχτο πόνο; Μονάχα μια φωνούλα μέσα της, μια γλυκιά φωνή που δε σιωπά ποτέ, μια διακριτική λάμψη που δεν την αφήνει να παραδοθεί, όσο κι αν λυγίζει. Και η Μερτζανή θα λυγίσει πολλές φορές. Χάνει το στήριγμά της ξανά και ξανά, χάνει τις μεγάλες της αγάπες, χάνει κάθε δύναμη...
Η συγκλονιστική ιστορία μιας αξιοθαύμαστης γυναίκας που δεν έχασε ποτέ την αξιοπρέπειά της και την τόλμη της.
Μερτζανή... κοράλλι σπάνιο, όπως και η ψυχή της. Μια ψυχή που συνεχώς διώκεται... ένας διωγμός που τέλος δεν έχει... Αυτή είναι η ιστορία της.

 Δε με σαγηνεύουν ο "δακρύβρεχτος" τίτλος ενός βιβλίου και με "ενοχλεί" η φράση "μια αληθινή ιστορία"... λίγο πολύ πιστεύω οι περισσότερες ιστορίες είναι εμπνευσμένες από πραγματικά γεγονότα... γι΄ αυτό το λόγο το συγκεκριμένο βιβλίο το είχα στα "ξεχασμένα".
Τελικά μου πήρε τρεις μέρες να το τελειώσω, για τον πολύ απλό λόγο πως είχα και άλλες υποχρεώσεις, που αναγκαστικά οδηγούσαν πίσω την ανάγνωση.
Η Μερτζανή είναι μια γυναίκα όπως οι περισσότερες, μια γυναίκα με δύναμη σώματος και ψυχής, που ελπίζει, απελπίζεται και κάνει τα πάντα για την επιβίωση των παιδιών και της οικογένειας της. 
Η σκηνή της εισαγωγής του βιβλίου σε παρασέρνει σε άλλες εποχές, σε μέρη μακρινά και καταστάσεις πόνου και ξεριζωμού άγνωστες σε μας τους νεότερους.
Η σκηνή της άνισης "αναμέτρησης" ανθρώπου και ποταμού, εντυπώθηκε για καιρό στη μνήμη μου...
Η γραφή της συγγραφέως μου άρεσε πολύ, από την άποψη της απουσίας πλατειασμών, ποιητικών περιγραφών, που προσωπικά με "ξεστρατίζουν" από το νόημα, σφιχτοδεμένη πλοκή, στιβαροί χαρακτήρες και όλα αυτά να διανθίζονται με τα ιστορικά γεγονότα αρμονικά συνδυασμένα, χωρίς υπερβολές.
Βέβαια από ένα σημείο και έπειτα "κουράστηκα" με τις απανωτές συμφορές που τη σημάδεψαν, τον πόνο που δεν έχει τέλος.... μα κάπου εκεί σταμάτησα να κρίνω και αναλογίστηκα... πόσοι και πόσοι άνθρωποι καθημερινά τριγύρω μας δεν ταλαιπωρούνται από τόσα και άλλα περισσότερα;
Ένα πολύ καλό βιβλίο λοιπόν, που μιλά για τη δύναμη της ελπίδας, της αγάπης και της αφοσίωσης πρώτα και πάνω από όλα στον εαυτό μας, να προχωράμε μπροστά όσο κι αν κοστίσει...