Με δολοφόνησαν στα είκοσι εννέα μου. Ο δολοφόνος μου με πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι και ξεφορτώθηκε το άψυχο σώμα μου ρίχνοντας το αυτοκίνητό μου στη θάλασσα. Το πτώμα μου ξεβράστηκε λίγους μήνες μετά σε κατάσταση αποσύνθεσης. Οι συγγενείς μου κατάλαβαν ότι το ταλαιπωρημένο λείψανο ανήκε σ’ εμένα από τη βέρα που φορούσα στο δεξί μου χέρι. Η κηδεία μου έγινε λίγες μέρες μετά και ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε για την αστυνομία. Ο επίλογος της σύντομης ζωής μου θα γραφόταν εκεί, αν δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να ερευνήσει την υπόθεση και να ανακαλύψει τον δολοφόνο μου: Εγώ.

     Πλοκή μέσα στην πλοκή, τρελοί ρυθμοί, αγωνία και μυστήριο, καθώς και μια αίσθηση πλήρους σύγχυσης σε παρασέρνουν σε μια ιστορία απορίας, μίσους και καθαρής, απύθμενης εκδίκησης!

     Ο συγγραφέας δομεί την πλοκή με τέτοιο τρόπο, ωστε να παίζει αρχικά με το μυαλό του αναγνώστη, μέσα από εναλλασσόμενες εικόνες και έπειτα με το μυαλό του βασικού ήρωα. 

     Ένας ήρωας παραδομένος στη μοίρα και στην αμνησία του, τα όσα νοιώθει και τα όσα αγνοεί, αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίο χτίζεται το σκηνικό. Τον συμπαθείς, τον συμπονάς, θέλεις να ανακαλύψει την ταυτότητα του και αγωνιάς μαζί του!

     Αυτό είναι και το προσόν του συγγραφέα στο δεδομένο βιβλίο: σταδιακά και με κλιμακούμενη ένταση, μέσα από αναπάντητα ερωτήματα και ανατροπές, χωρίς να μειώνεται ελάχιστα η ένταση των στιγμών, γίνεσαι μέρος της ιστορίας του πρωταγωνιστή, παρασύρεσαι και αιχμαλωτίζεσαι στο μυαλό του. 

     Στο τέλος ο συγγραφέας, σαν άλλος από μηχανής θεός, σε τραβά από το χέρι προς την έξοδο, σε ένα αναπάντεχο και συγκλονιστικό φινάλε!

    Εξαιρετικό! Τα θερμά μου συγχαρητήρια!