Δύο άτομα, για παράδειγμα χρυσού, είναι ίδια κι απαράλλαχτα παντού. Αυτή είναι η Αρχή του Ταυτόσημου της κβαντικής μηχανικής.
Άραγε δυο άνθρωποι μπορεί να είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι; θα αναρωτηθεί ο Αλέξανδρος Απέργης, πρωτοετής φοιτητής της Φυσικής, που στέκεται μπροστά στο υπερούσιο θαύμα της ζωής, διαλέγοντας ως οδηγό του τη γνώση και την ατέρμονη προσπάθεια γι’ αυτή.
Άλλοτε μπερδεύεται κι άλλοτε πάλι τα καταφέρνει κι ερμηνεύει την ευτυχία, τη φιλία και τον έρωτα με μαθηματικές εξισώσεις και αρχές της κβαντικής μηχανικής.

Όταν προσβάλλεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, προσβάλλεσαι κι εσύ. Αν κάποιος κακοποιείται, εμείς οφείλουμε ν’ αντιδράσουμε. Κι αν του αρέσει να κακοποιείται, εμείς πάλι οφείλουμε ν’ αντιδράσουμε. Είναι σαν την Αρχή του Ταυτόσημου της κβαντικής μηχανικής

Τα βιβλία της Ομηρόλη τα θεωρούσα πάντα ιδιαίτερα και ενδιαφέροντα. Η γραφή της παρεκκλίνει από το συνηθισμένο, ο λόγος της ομαλός και στοχαστικός, μαζί με την ιστορία σε παρασέρνει σε ένα εσωτερικό μονόλογο αναζήτησης του εαυτού σου.

 Το βιβλίο μου άρεσε. Η προσπάθεια του Αλέξη να κερδίσει την υποτροφία και να δει το όνειρό του να πραγματοποιείται, συμπλέκεται με την προσπάθεια του να βρει τον εαυτό του και να αγαπήσει. 

Παράλληλα, η προσοχή του διασπάται, η ζωή του αναστατώνεται από ένα διαμέρισμα στον δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας, όπου ένα παιδί κρατείται κλειδωμένο και η δράση εξελίσσεται αρκετά γρήγορα.

Το ενδιαφέρον είναι πως η Ομηρόλη έχει διανθίσει την αφήγηση της με έξυπνες σπαζοκεφαλιές και μαργαριτάρια γνώσης, ενσωματώνοντας τα τόσο φυσικά στην όλη υπόθεση, που όπως ο Αλέξης και η  φίλη του Αλίκη, οδηγούν τον αναγνώστη να αναρωτηθεί: 

άραγε ότι συμβαίνει πέρα και έξω από εμάς δε μας αφορά; 

είναι καλύτερο ο καθένας να κοιτά τη δουλειά του;

μήπως αν ανακατευτεί θα βρει μπελάδες, όπως η Νόρα, η θεία του Αλέξη;

Όταν προσβάλλεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, προσβάλλεσαι κι εσύ. Τα πάντα μας αφορούν γιατί όλοι είμαστε ίδιοι. Παντού. 

Ένα εν ολίγοις σημαντικό και επίκαιρο συμπέρασμα, σε μια εποχή κρίσης και εσωτερικής μοναξιάς. 

Η συγγραφέας καταφέρνει με γλαφυρή περιγραφή των συναισθημάτων και ευχάριστη γραφή να το φέρει κοντά στον αναγνώστη. Το χιούμορ είναι διάχυτο, ωστόσο μια διάχυτη αίσθηση σκεπτικισμού υπάρχει, που σε κάνει να γελάς άλλοτε πικρά και άλλοτε ειρωνικά για τον εαυτό σου. Που τις περισσότερες φορές "δεν μπλέκεσαι, δε ρωτάς" απλά για να έχεις την ησυχία σου.

Εξάλλου και το όνειρο του Αλέξη και της Αλίκης, η αφοσίωση τους στο διάβασμα, η διαμόρφωση του χαρακτήρα τους μέσα από θεωρίες και νόμους της παγκοσμιας έλξης και της παγκόσμιας ευθύνης, κάνει πιο γοτευτική την ανάγνωση, παράλληλα με την υπενθύμιση πως τα όνειρα διαμορφώνονται νωρίς και στο χέρι μας είναι να προσπαθήσουμε να τα κατακτήσουμε. 

Προσωπικά, η φιλία, ο έρωτας, η μαγεία της ανάγνωσης και της ένταξης του εαυτού μας στον κόσμο, είναι το μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου, που η συγγραφέας το παρουσιάζει μέσα από την ηλικία των είκοσι χρόνων του πρωταγωνιστή, ηλικία αμφίρροπη και απόλυτα προσδιοριστική της πορείας που μπορεί να ακολουθήσουμε στη ζωή μας.

Το νόημα όλο συμπυκνώνεται σε μια φράση της Αλίκης: "καθένας πράττει ό,τι είναι και ό,τι κάνει γίνεται γιατί ο καθένας ειναι έτσι"...